O18.

Na een half uurtje lopen stort ik gelukzalig neer op het gras van het park. "With Your Love" van Cher Lloyd baast in mijn oren, het voelde zo gepast. Veel gepaster dan Sharpay of Zombies 4.
Ik kijk naar het scherm van mijn blackberry, terwijl er mensen voorbij strompelen die me vreemd aankijken.
Een jongen, bezweet en met de grootste glimlach ooit ligt half op het pad en half op het gras van het lokale park, misschien zien ze dat niet vaak hier, maar ze zullen er maar gewent aan moeten raken, want het had wel iets. Behalve het grint dat in mijn benen prikte, het mocht daar wel eens mee stoppen.
Op het scherm staat nu helemaal niets, Ik trek de oortjes uit en zet de muziek af. het is tijd om hem te bellen.
Ik bel hem en beeld me in wat voor marginale foto er nu wel niets op zijn scherm komt. Één toon. "Hallo, met Harry Styles!" klinkt het dan veel te snel.
"Hallo, met Louis Tomlinson." Ik knipoog, maar dat heeft hij niet door.
Ik vervolg met: "Welke knappe gast heb jij er dan wel niets opstaan als ik bel."
"Één of andere, Louis" antwoordt hij nonchalant, ik moet meteen lachen.
"Waar woon je ergens, Harry?" hij wordt overdonderd door de vraag, maar beantwoord hem met het precieze adres zonder morren, ik hang op en waag mijn kans.

Ik bel ongeduldig aan en een vrouw doet open. "Hallo, mevrouw Styles?" vraag ik een beetje ongelukkig dat het niet Harry is.
Ze kijkt me verward aan. "En wie ben jij?"
"Louis, mevrouw. Louis Tomlinson?" vraag ik weer, waarom vraag ik überhaupt mijn eigen naam?
"Ben jij Harry's Louis?" vraagt ze geshockeert, ze lacht en laat me snel binnen. "Oh, ik heb al wat moeten aan horen hoor, liefje." ze knuffelt me en stuurt me nar boven. "Hij is luide muziek op zijn kamer aan het luisteren.3 lacht ze verder, het was een vriendelijke vrouw, dat zag je meteen. Ze lacht altijd en is de vriendelijkheid zelf, Harry had geluk met zo'n moeder besluit ik als ik de knoop in mijn maag ingewikkelder voel worden.
Ik sta voor een deur, er hangt een nummerbord met de naam "Harry" op aan zijn deur. Door de kier hoor ik een liedje van You me at six, als ik me niet vergis is het Always Attract.
Ik klop op de deur en hoor geen reactie, ik zelf hoorde mijn klop ook niet. Ik draai een beetje rond mijn as en kijk naar de kunstwerken op de muren, ze waren stuk voor stuk prachtig en allemaal met potlood, misschien was de moeder van Harry kunstenares.
Deze steekt haar hoofd om het hoekje en gebaart dat ik maar moet binnen gaan, ik knik ongemakkelijk en val zo Harry's kamer binnen.