05

'Het slechte nieuws', zegt hij. Een paar seconde is het doodstil. Seconde die minuten, uren, zelfs dagen lijken. Seconde waarin je elke simpele ademhaling kan horen. Seconde waar mijn handen steeds zweteriger worde. Seconde waarin mijn hart steeds harder begint te bonken. Hij doet zijn mond open en dan weer dicht. Hij kucht een paar keer en laat mij nog meer angstige seconde af wachten. 'Je moet nog minstens drie maanden in het ziekenhuis blijven', zegt hij. Het voelt alsof elk gewicht van mijn borst afvalt. Alsof ik eindelijk weer normaal kan ademhalen. 'Het goede nieuws?' Vraagt Zayn, als hij ziet dat ik geen simpel woordje meer kan uitbrengen. 'Je verkeerd niet meer in een levensbedreigende fase', deelt hij met een glimlach mede. Mijn mondhoeken krullen omhoog in een grote glimlach. 'Ik... Ik ga niet dood', snik ik. Mijn angst van de afgelopen dagen uit zich nu in dikke tranen. Harry schuift een stukje op en trekt mij bij zich op schoot. Veilig slaat hij zijn armen om mij heen en wiegt me zachtjes heen en weer. 'Zie je wel, je bent sterk', fluistert hij in mijn oor. Normaal zou ik nu bedwelmt raken onder de geur van zijn lichaam, zijn zachte adem die als een ochtendbriesje langs mijn nek strijkt of zijn prachtig hese geluid vlak bij mijn oor. Normaal zou ik dat voelen, maar nu niet. Het enige wat ik voel, is het gewicht, de angst, van de afgelopen dagen met een fel zonnetje verdwijnen. Als een zon die de mistige brakade doorbreekt. Ergens dringt er een beschaamd voel tot in mijn wangen door en zorgen voor een licht roze blos als ik steeds meer begin te beseffen dat ik huilend in Harry zijn armen lig. Ik kijk met betraande ogen naar hem op. Betraande ogen van blijdschap, van opluchting. Hij veegt met een lief gebaar de tranen weg en drukt een kusje op mijn voorhoofd. 'My strong girl', fluistert hij zachtjes in mijn oor als ik weer van zijn schoot af ga.
Ik kijk beschaamd naar de jongens, maar die lijken niets door te hebben. Niall vliegt me meteen om de hals, zodra hij zijn kans ziet. 'We moeten dit vieren', zegt hij vrolijk. 'Mee eens', stemt Liam meteen vrolijk in. 'Jammer dat het ziekenhuis over een halfuurtje al sluit', mompel ik. 'We kunnen inderdaad beter maar weer eens gaan', zegt Louis. De jongens draaien hun hoofd in een snelle paar seconde om en kijken hem verbaasd aan. 'We moeten morgen heel de dag met de fans zijn, weet je nog', zegt Louis schouderophalend. Zijn wangen zijn rood gekleur van schaamte. Zijn mond is een norse grimas vertrokken van irritatie. Zijn ogen zijn wazig geworden van pijn. Wat voor geheim brengt hij met zich mee?
'Maar er is net goed nieuws. We moeten dit vieren', zeurt Zayn. De jongens maken allemaal instemmende geluiden, behalve Louis, die zich steeds meer in zijn wereldje terugtrekt. Ik krabbel moeizaam, onder luide protesten van Harry, het bed uit en loop naar Louis toe. Ik pak zijn hand vast en wacht tot zijn waterige ogen de mijne vinden. 'Forget the past, remember the good things and live today', zeg ik zachtjes. Zijn mondhoeken krullen dankbaar omhoog. Hij knikt me toe en neemt even een diepe tuig met lucht. Langzaam lijkt hij op te knappen. 'We kunnen je zeker niet voor een avond ontvoeren?' Vraagt hij. Ik schud met een treurige blik in mijn vrolijke ogen mijn hoofd. Louis steekt een vinger in de lucht en pakt Liam bij zijn hand en trekt hem mee de gangen op. Ik twijfel even, maar voel hoe hun bezoekje zijn tol eist. Harry ziet de vermoeide blik in mijn ogen en loopt snel naar me toe. Hij legt zijn ene arm rond mijn schouder en de andere in mijn knieholten. Met een simpele beweging, alsof ik niets weeg, tilthij me op en legt hij me behendig terug in het ziekenhuisbed. Een paar seconde houdt hij me te lang vast. Een paar seconde waarin ik zijn lichaamsgeur goed in me op neem met het voornemen om het nooit meer te vergeten.
'Jongens, we moeten gaan', zegt Louis streng. Niall, Zayn en Harry kijken eerst elkaar aan en daarna kwaad naar Louis. 'Ik blijf bij haar', zegt Harry koppig. 'Dan loop je maar naar het hotel', zegt Louis bot en hij draait zich om om weg te lopen. Harry zijn blik glijdt via Louis, langs de klok, naar mij toe. 'Ik blijf', beslist hij dan en hij gaat weer terug op bed zitten. Louis werpt een blik op Liam en lopen daarna met een aarzelende Zayn en Niall achter hen aan weg. 'Maar hoe kom jij dan in je hotel?' Vraag ik aan Harry. Harry verstrengelt zijn vingers met de mijne en kijkt me diep in de ogen. 'Dat maakt me niet uit', zegt hij nonchalant. Een glimlach siert mijn gezicht als ik zijn lieve groenbruine speciaal zie twinkelingen. Hij blijft. Speciaal voor mij.