O17.

Ik neem mijn blackberry en bel naar een jongen die er in staat als Eskimo, mijn hand trilt, na twee bieptonen leg ik op, het is te angstaanjagend. Zou ik wel goed klinken aan de telefoon. zou je het gebibber horen?
Ik zucht en leg me achterover op bed, op de achtergrond hoor ik het gezucht en gekreun van Sharpay die met haar koffers zeult, fijn. Ik heb net hetzelfde gevoel.
Te veel bagage voor mijn lichaam. Ik besluit de chips te openen en me te concentreren op Sharpay, haar belachelijke loopje wanneer ze achter de knapperd loopt die maar al te graag haar bagage, die een veel te grote omvang heeft, voor haar mee te zeulen naar een leguber studiootje, waarvan ze een luxe-flat zouden maken.
Mijn kamer mocht ook wel eens een make-over doorstaan. Ik zou het liefst streepjes op mijn muur hebben, maar als kleine jongen koos ik voor groen en bruin, lekker vuil. Zo was ik ook, voetbal en modder.
Uit die twee dingen ben ik niet uitgegroeid, ik mis geen enkele voetbal training of match, het is zo'n groot deel van mijn leven geworden, samen met zingen.
In het begin vonden de jongens van mijn ploeg me nogal verwijfd, maar toen ik hun op het veld eens goed aanpakte en zij achteraf onder het gras en de modder hingen wisten ze wel dat ze niet met een doetje te maken hadden.
Ik kijk op mijn horloge, ik loog net. Ik had voetbal training, ik voel mijn bed vibreren en durf er op te wedden dat het de trainer is, hij eist vast een verklaring voor dit abnormale gedrag.
Ik negeer het, daar had ik nu geen behoefte aan. De film gaat verder, Sharpay heeft haar up and downs maar komt er op het einde van de film goed uit, dat gebeurt zo in alle films, ik wil ook in een film leven.
Ik eet mijn chips op. Het was goddelijke chips, pesto en mozzarella, mijn favoriet. Na de film ruim ik mijn kamer op, lege chipszakken in de prullenbak en mijn dekens uitgeklopt, want die zaten vol kruimels en dat slaapt heel ongemakkelijk.
Lang geleden dat May nog bij me heeft geslapen, realiseer ik me plots, het bed was altijd zo ongelooflijk leeg nu ze een vriendje heeft.
Ik slaag de gedachten uit mijn hoofd en zet de TV af, misschien moest ik maar eens naar buiten gaan, daar klaart mijn hoofd vast van op.
Ik doe een basket-short en een streepjes shirt aan om zo te gaan lopen, als je zweet verlies je je anti-stoffen en zo krijg je je goede gemoed terug.

Niet veel later loop ik door de straat, aan de overkant staat mijn overbuurvrouw buiten, haar naam is Maria. Ze is niet de jongste, maar zeker de aardigste. Ik zwaai uitgebreid naar haar en neem mijn blackberry uit mijn zak om de tijd te checken en een muziekje op te zetten om zo het joggen wat aangenamer te maken.
Op het scherm staat : Eskimo.
Snel klik ik en zie ik een berichtje. "Bel nog eens, dan komt er zo'n mooi gezichtje op mijn scherm."
Ik stop abrupt met lopen en glimlach, Maria kijkt me suggestief aan, maar ik antwoordt niet op haar blik. Ik begin sneller en in een vrolijkere tred te lopen, het leek even alsof het leven plots veel mee zin had.