Masked || O58

Eens ik buiten was, drukte Blaine snel even zijn lippen op de mijne ter begroeting. Daarna sloeg hij zijn arm om mijn schouder en zo liepen we naar de kantine. ‘En hoe ging geschiedenis bij jou?’ Vroeg hij en keek me vragend aan.
Ik grinnikte zachtjes. ‘Geweldig, en dat allemaal dankzij jou.’ Ik glimlachte mijn liefste glimlach en keek recht in zijn chocolade bruine ogen.
Hij glimlachte tevreden met mijn antwoord en schoof ondertussen mijn stoel naar achteren waar ik onmiddellijk ging opzitten. Zoals gewoonlijk ging Blaine rechts van me zitten en aan mijn linkerkant zat Hailey al, met daarnaast Shannen en Chris.
‘Hé.’ Zei ik als begroeting en pakte een broodje vanuit de mand die op tafel stond.
‘Klaar voor twee weken vakantie?’ Zei Hailey opgewekt en stootte me al lachend aan. Nog voordat ik had geantwoord, veranderde haar blik. ‘Sorry.’
Ik schudde eventjes met mijn hoofd. ‘Het is niets.’ Zei ik, maar het was niet niets. Nu dacht ik er voor de eerste keer in een maand tijd weer aan.
‘Het spijt me echt.’ Blijkbaar kon je van mijn gezicht lezen dat ik loog waardoor Hailey zich weer verontschuldigde.
Weer schudde ik mijn hoofd, maar deze keer niet om te zeggen dat het niets was. Deze keer om te zeggen dat ze erover moest ophouden. Zij was de enige die ervan af wist, en zo wilde ik dat ook houden. Als ze het nog veel keer zou herhalen, zal het niet lang duren voor Blaine, Shannen en Chris zich vragen gaan beginnen stellen en die zullen ze zeker niet voor henzelf houden. Zeker Blaine niet.
Zonder nog iets meer te zeggen, begon ik aan mijn broodje en bleef de hele maaltijd zwijgen. Iedereen praatte gewoon rustig door over wat ze gingen doen in de vakantie, wat dus betekende dat niemand iets doorhad. Wat me toch een beetje gelukkiger maakte.
Na het eten pakte ik en Blaine onze jassen en gingen we op het pleintje voor het internaat op een bankje zitten. De voorbije weken had het al een beetje gesneeuwd, maar die was weeral weg en nu begon het zonnetje zelfs een beetje te schijnen wat het buiten aangenaam maakte.
We gingen op het bankje zitten en keken in stilte een beetje rond. Totdat Blaine blijkbaar genoeg had van de stilte. ‘Wat was dat daarjuist tussen jou en Hailey?’ Vroeg hij een beetje achterdochtig.
‘Wat tussen mij en Hailey?’ Antwoordde ik alsof ik van niets wist. Hij had het dus blijkbaar wel doorgehad.
‘Je weet wat ik bedoel, Raina. Vertel het me.’
Ik zuchtte zachtjes. ‘Ik vertel het je wel als ik het nodig vind dat jij het moet weten.’
‘Verdomme, Raina. Ik zie dat je ervan aangedaan bent, en ik ben je vriendje. Vertel het me!’ Nu klonk hij dwingender, maar ik gaf nog steeds niet toe.
‘Nee, en als je erover blijft zagen, ga ik wel weg.’ Kwaad stond ik op van het bankje en liep terug naar binnen. Waarom moest hij er nu toch over doorvragen?


Krijg ik wat kudo's en reacties? Dat zou ik echt heel leuk vinden en dan zal ik ook proberen om voor vrijdag nog een nieuw stukje te posten.