021

‘Weet je zeker dat we hier mogen zijn?’ vroeg ik nog steeds niet overtuigd. Niall had me praktisch meegesleurd naar het bos vijf minuten lopen van mijn huis. ‘Is het geen jachtseizoen of zo?’ vroeg ik paniekerig. Het enige antwoord dat ik kreeg was Nialls bulderende lach.
‘Dit is gewoon echt gevaarlijk met al die wortels. Ik ga hier echt nog eens op mijn bek gaan,’ vervolgde ik mijn monoloog.
‘Lily. Relax nu toch eens. Het is geen jachtseizoen. Ja, we mogen in dit bos komen en als je valt zal ik je wel vangen óf ik val met je mee,’ lachte Niall.
‘Écht?’
‘Echt,’ bevestigde Niall mijn vraag. ‘En kan je je nu voor even ontspannen en luisteren?’
‘Naar wat?’ vroeg ik verward. Er was helemaal niets om te horen.
‘Sluit je ogen.’ Niall kwam achter me staan en sloeg zijn handen om mijn ogen heen.
‘Je bent toch niet van plan me te ontvoeren of zo hé?’ mompelde ik en Niall grinnikte zacht.
‘Wat hoor je?’ vroeg Niall en voor zover ik kon met Nialls handen voor mijn ogen fronste ik.
‘Wat zou ik moeten horen? Ik hoor helemaal niets,’ zei ik geïrriteerd.
‘Precies,’ zei Niall zonder enige uitleg en haalde zijn handen van voor mijn zicht. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en keek toen Niall met opgetrokken ogen aan.
‘Precies?’
Niall knikte en ging op een verdwaalde rotsblok zitten. ‘Precies. Je hoort hier niks. Geen duizenden kinderen, geen leerkrachten. Geen verkeer. Het enige dat je hier hoort is de wind en de wilde bosdieren. Geweldig toch?’
Ik voelde me vanbinnen helemaal warm worden als ik Niall hoorde praten over de natuur en ging naast hem zitten.
‘Ja. Het is geweldig. Soms wou ik dat ik helemaal alleen in een bos woonde.’ Waarom zei ik dit? Ik beet op mijn lip. Soms vergat ik te gemakkelijk met wie Niall bevriend was.
‘Misschien moeten we later samen in een bos gaan wonen?’ grinnikte Niall, maar iets in zijn gezicht gaf me het gevoel dat hij geen grapje aan het maken was.
‘Ja, misschien,’ mompelde ik.
Niall sprong opeens recht van de rotsblok en ik keek hem geschrokken aan.
‘Gaan we nog wat verder lopen?’ vroeg hij en ik knikte.
Hij stak zijn hand naar me uit om me recht te trekken en met een korte aarzeling nam ik zijn hand aan. Toen ik recht stond wou ik loslaten maar hij hield mijn hand zo stevig vast dat het onmogelijk was mijn hand uit hetzijne te trekken. Even keek hij me onzeker aan, maar daarna begon hij dieper het bos in te lopen met nog steeds mijn hand in dezijne.

Sorry dat het zolang duurde lieverds. Ik weet dat het een flauw excuus is, maar het spijt me echt.