03

Een week. Een hele week lig ik hier nu al. Zonder antwoord op mijn brief. Zonder antwoord op de vraag of ik het ga overleven. Zonder antwoord of mijn beste vriendin zal langskomen of niet. Ja, je leest het goed. We zijn al negen jaar beste vriendinnen, maar zij is de enige die niet is langsgekomen. Al mijn familieleden, andere vrienden, zelfs jongens waarvan ik had gedacht dat ze nooit langs zouden komen, kwamen langs. Iedereen, behalve Lisbeth.
'Denk je weer aan haar?' Doorbreekt Maddy mijn gedachte. Ik knik wazig en kijk haar aan. 'Ik snap het gewoon niet', zeg ik. 'Je hebt toch al gezegd dat ze egoïstisch is', herhaalt Maddy mijn zinnen. Ik knik langzaam. 'Ja, maar toch...' Maddy haalt haar schouders op. 'Je bent haar niet eens waard.' Ze steekt haar tere kinnetje de lucht in en kijkt me een zelfvoldane blik in haar ogen. Een glimlach siert mijn gezicht. 'Je hebt gelijk', zeg ik vol kracht. Ze knikt goedkeurend.
'Elaine!' Beth komt vrolijk de kamer binnen. 'Wat is er?' Vraag ik hoopvol. 'Vanmiddag weten we meer', zegt ze. Eerst krullen mijn mondhoeken omhoog en daarna weer naar beneden. Nieuws hoeft niet goed nieuws te zijn. 'Het komt wel goed', zegt ze en ze knijpt even bemoedigend in mijn hand. Ik knik en besluit maar niet te antwoorden. 'Vanaf morgen komt er elke middag een lerares, zodat je door kan blijven leren', zegt ze. Ik kijk haar opgelucht aan. Dát is wel goed nieuws. Ik wil namelijk niet door deze ziekte het hele jaar over moeten doen. Als ik tenminste nog een jaar heb. 'Dus dan hoef ik niet te blijven zitten?' Vraag ik voor de zekerheid. Beth knikt vrolijk. 'Yes!' Kier ik. Maddy kijkt me met een grote grijns aan. 'Nooit gedacht dat iemand nog eens blij zou zijn met school', zegt Maddy. Ik lach en haal mijn schouders op. 'Dan heb ik tenminste nog een beetje het gevoel dat ik leef', zeg ik. Maddy knikt met een pijnlijke uitdrukking in haar ogen.
Ik pak mijn laptop erbij en ga op internet. 'Sinds wanneer heb je hier internet?' Vraagt Maddy. Ze komt naast me in bed liggen en kijkt me vragend aan. 'Hebben ze gisteren speciaal voor mij aangeschaft', zeg ik trots. Maddy kijkt me ongelovig aan. 'Meen je dat?' Ik knik trots. 'Ik heb op Facebook een schema met tijden waarop ik bezoek heb, dus dan kunnen mijn klasgenoten zien wanneer ik al bezet ben of wanneer ze kunnen langskomen', zeg ik. 'Handig', stemt Maddy in. Ik knik. Je moet tenslotte wel helemaal met de auto naar mij toekomen, want een ziekenhuis in de buurt hebben we niet meer. Hádden we wel, maar nu niet meer. Het is ongeveer een half uurtje hierheen rijden, dus je moet er wel tijd en zin in hebben, maar tot nu toe hebben mensen me alleen nog maar zitten verbazen door te komen.
'Je hebt vanmiddag ook bezoek', zegt Maddy als ze de lege kolom ziet. 'Van wie dan?' Vraag ik. Ik frons mijn wenkbrauwen en denk diep na, maar kan niemand verzinnen. 'Je oom en tante kwamen nog een keer, remember', zegt ze. Ik kijk haar in de ogen en twijfel of ze nou liegt of niet. Ik haal mijn schouders op en zet in de lege kolom dat ik dan ook bezet ben. 'Anders heb ik een middagje vrij', zeg ik nonchalant.
Ik leg mijn laptop na een tijdje weg en kijk op de klok. Nog drie uur voordat het bezoekersuur voorbij is. Ik hoop dat er snel iemand komt, zodat ik me nog kan vermaken. Stemmen vullen de gangen. 'Wie zijn dat?' Vraag ik nieuwsgierig aan Maddy. Ze haalt onschuldig haar schouders op, aangezien we wel vaker stemmen horen. Toch is het dit keer anders. Ze hebben een accent en ze praten niet nederlands. Ik luister en herken dan de engelse stemmen, maar dat kan toch niet. Dat is gewoon onmogelijk. Ik blijf naar de deur staren in de hoop dat het géén droom is. Dat ik de stemmen echt hoor. Dat het ze echt zijn en ja hoor. 'Hier is het toch?' Klinkt de stem met iers accent. 'Ja, volgens mij wel', antwoord een hese stem. Vijf jongens komen onze kamer binnen en kijken mij onderzoekend aan. Oké, dit is dus écht geen droom!