- 044.

Met een grote mok thee had ik mezelf op de bank genesteld en wierp ik een korte blik op de televisie. Het was een paar dagen geleden dat ik met Liam naar het winkeltje was geweest en we hadden nog niet echt de tijd gehad om ons gesprek voort te zetten. De jongens waren nu naar een interview en zouden daarna Julie ophalen van het vliegveld. Samen met haar zou ik gaan kijken naar een school, aangezien wij anders behoorlijk illegaal bezig zouden zijn. Louis had mijn favoriete film in de dvd-speler gestopt en ook nog eens een laken voor als ik het koud zou krijgen. Ik had een beetje last van de griep die heerste en lag dan nu ook uitgeput op de bank.
Het was zo stil in het appartement als iedereen weg was. De jongens waren natuurlijk redelijk druk en ik was er eindelijk aan gewend geraakt. Nu kon ik zelfs een speld horen vallen en het was echt niet leuk. Ik trok mijn benen op en keek even het woongedeelte rond. Je kon echt wel zien dat hier voornamelijk jongens woonde. Schoenen stonden overal, troep lag hier en daar verspreid en zelfs Niall's eten lag nog op het koffietafeltje. De enige waar je echter nooit troep van zag, was Louis. Hij was altijd zo ingesteld, en dat merkte je niet alleen aan zijn kamer, die er altijd keurig uitzag. Ik miste hem, ook al waren ze pas net weg. Ik miste hem meer dan allemaal.
Ik voelde hoe ik langzaam in slaap zakte en liet mijn hoofd tegen de bank zakken. Dan maar slapen, hopen dat ik me daarna een beetje beter zou voelen..

'Ssst, ze slaapt, allemaal stil blijven.' hoorde ik Louis fluisteren, iets van de weinige dingen die ik meekreeg van alles wat ze allemaal zeiden. Ik hoorde echter nu de voordeur pas dichtgaan.
'Vas happenin'!' schreeuwde Zayn, terwijl hij de woonkamer inwandelde en ik lachtte. Ik opende mijn ogen en zag nog net hoe iedereen hem op zijn flikker gaf. Meteen richtten ze zich weer op mij en ik lachtte vrolijk naar hun. Het slapen had me goed gedaan en ik voelde me al iets beter. Toen ik een korte blik op de tv wierp, zag ik dat hij alweer op het menu stond en ik zuchtte. Dan maar een andere keer kijken. Julie kwam meteen naar me toe en gaf me even een knuffel. In die tijd dat ze ook mee was op tour, was ik best goed met haar bevriend geraakt en ik was blij dat ze ons nu zou vergezellen.
'Girlie, wat heb je nou weer gedaan dat je ziek bent? Teveel jongens afgelebberd hier?' vroeg Julie lachend, terwijl ze naast me neerplofte en ik lachte om haar opmerking. Niall, die nog altijd overjoyed was dat zijn vriendin hier was, merkte nu dat hij zijn eten niet eens had opgegeten en rende opgewonden naar het koffietafeltje om zijn eten te finishen. Julie volgde haar vriendje even en richtte zich toen weer op mij. 'Serieus, ik had me er helemaal op voorbereid, feesten met Amber, maar nee hoor. Zodra ik in de auto stap, krijg ik te horen dat je ziek bent. Wat is dat nou.'
'Ja, sorry. Ik kan er ook niks aan doen! We kunnen even goed wel feesten, hoor!'
'Zullen we gaan koken, hazza?' Louis en Harry knikten en besloten naar de keuken te lopen, maar Julie sprong op en trok mij onder het deken vandaan. Ik vond het zo leuk dat ze er weer bij was, ze bracht wel een beetje leven in de brouwerij. Het was zo serieus de laatste tijd.
'Uh-uh boys. Zieke Amber hier en ik, wij gaan koken. Jullie koken altijd al. Dus nu koken wij, en jullie gaan het lekker vinden ook!' Goed dan, nooit dat ik ooit had gekookt, maar ja. Het zal wel.