Joker, when will I see you again? 34

Mijn voeten volgen Ciels weg, naar de plek waar ik Joker en Sebastian aantref. Joker van Sebastian aan met een lang zwaard. Natuurlijk was Sebastian sneller en ontweek alle steekbewegingen van het zwaard, gemaakt door Joker. Ik gil kort wanneer de prothetische arm Joker wordt los getrokken. Veel lijkt hij er niet onder te lijden en zwaait er flink op los met het zwaard. Op het moment dat er een andere gil klinkt kijk ik verschrikt op naar de hemelen, wetende dat het Misah was. Wacht, waar is Ciel? Ik wil weg rennen, opzoek naar Misah, maar Jokers schreeuw laat mij weer naar hem kijken. Sebastian heeft het zwaard vast en de andere, echte arm van Joker is net onder de elleboog afgehakt. 'Joker! Joker!' Gil ik en ren naar hem toe en neem hem in mijn armen waardoor mijn kleren meteen bevlekt raken met zijn bloed. 'Laat mij nou niet alleen achter Joker! Blijf bij me, houd je ogen op, alsjeblieft Joker!' Tranen vertroebelen mijn gezicht. Jokers gezicht staat vol pijn, maar ook die emotie verdwijnt langzaam. Toch komt die emotie met een felle klap even terug wanneer ik ruw wordt opgetild en hij tegen de grond aanvalt. 'Laat mij los! Los, los, los, LOS!' Krijs ik terwijl ik over Sebastians schouder hang en wild spartel met mijn benen. Mijn vuisten beuken tegen zijn rug, niet dat het nut had bij hem. Mijn stem schreeuwt nog om Joker wanneer Sebastian wegloopt, met mij nog steeds over zijn schouder. Voor we om de hoek verdwijnen zie ik hem zijn ogen sluiten, maar voor ik mij ook maar een beetje kan beseffen dat hij dood is zie ik Misah tussen een paar houten kisten liggen in een onmogelijke positie. Haar nek was over duidelijk gebroken, net zoals een been van haar, maar ze had daarbij ook nog een diepe wond in haar maag. Ook voordat we voorbij Misah zijn en ik haar bijna niet meer kan zien, zie ik Dagger aan de andere kant liggen met een schotwond in het hoofd. Kou vloeit door mijn lichaam, mijn eerste liefde en mijn eerste vriendin, allebei ineens dood. Zomaar, zonder dat ik het begrijp. Wat was er werkelijk aan de hand, was het weer een droom?

Wanneer ik weer in de kamer ben die een lange tijd van mij was geweest, en Sebastian de deur achter zich sluit, laat ik mij op het bed neer vallen in stilte. Ik wist niet hoe ik mij moest voelen. Maar als er een week voorbij slijt weet ik hoe ik mij moet voelen, weet ik hoe ik mij had moeten voelen toen mijn liefde en vriendin werden ontnomen. Ik voelde mij alleen, verraden, leeggelopen alsof het bloed dat uit Joker en Misah's lichaam waren gelopen van mij waren. Depressie vloeit daarvoor in de plaats naar binnen. Een zwarte tunnel is het enige dat ik nog kan zien. Sebastian en Ciel heb ik al een week niet gezien, alleen deze kamer. Soms zag ik Meirin die mij wat eten bracht, maar ze was alles nog behalve vriendelijk. Wat had ik fout gedaan?