02

Na een uur oponthoudelijk te hebben gehuild, ben ik eindelijk wat rustiger. Rustig Maddy en ik te praten. Nou ja, voornamelijk praat Maddy. Ik stel haar vragen over hoe het was toen zei het voor het eerst te horen kreeg en hoe het er nu voor haar aan te gaat. 'Ze gaan waarschijnlijk regelen dat je in het ziekenhuis les krijgt, als je tenminste door wil met school', zegt Margy. Ik kijk haar wazig aan. Een teken dat ik aan het nadenken ben. 'Waar denk je aan?' Vraagt ze met een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen. 'Of ik nu wel door kan blijven schrijven', mompel ik. 'Schrijf je?' Vraagt ze vrolijk. Ik knik. 'Misschien kunnen ze wel wat regelen', zegt ze bedenkelijk. 'Ik hoop het', mompel ik. 'Ze ligt in het ziekenhuis met een ernstige ziekte en waar denkt ze aan? Of ze wel kan blijven schrijven', zegt Maddy lachend. Mijn wangen kleuren rood. 'Ach, je moet alles positief blijven bekijken', zeg ik bijdehand. 'Dat klopt', zegt Maddy bloedserieus.
'Hee schatje, hoe gaat het?' Onderbreekt een stem onze conversatie. Ik draai me om naar het geluid van de vertrouwde stem en wil mijn moeder in de armen vliegen als ik iets besef; ik zit vast. Ze komt naar me toegesneld en trekt me in een stevige omhelsing. 'Ach meisje, waarom heb je me niet eerder gewaarschuwd?' Vraagt ze. Ik kijk haar kwaad aan. 'Sorry', mompelt ze zachtjes. Ik rol met mijn ogen en laat me opnieuw in mijn mama's armen vallen, voor hoever de draadjes dat toelaten. 'Heb je het nieuws al gehoord?' Vraag ik voorzichtig. 'Welk nieuws?' Bromt de stem van mijn stiefvader, Robert. Mijn gezicht betrekt zodra ik hem zie. Ik heb hem nog nooit gemogen en nu dus ook niet. Ik wíl niet eens dat hij me op komt zoeken!
'Dat deze ziekte... do...dodelijk kan zijn', de laatste woorden zijn slechts een zacht gefluister. 'Welke ziekte is wat-wat?' Piept mijn moeder geschrokken. Maddy drukt meteen op de knop naast haar bed. Waarschijnlijk weet ze wat er gaat gebeuren. 'Ik heb de ziekte van Lyme. Daarom was ik heel de tijd zo moe. We kwamen er een beetje té laat achter, dus kan het zijn dat...' Mijn stem sterft weer weg. Ik durf het niet hardop uit te spreken en ik vraag me af of ik dat ooit wel ga durven.
'Je... Wat...' Haar pupillen draaien net omhoog als Beth binnenkomt. Ze snelt naar mijn moeder en zet haar samen met Robert in een van de stoelen. Beth duwt haar hoofd tussen haar binnen en beveelt haar rustig in en uit te ademenen. Maddy heeft het allemaal al meegemaakt en bekijkt het tafereel stilletjes. Zij heeft hetzelfde probleem als bij mij en het is bij haar na anderhalve maand ook nog steeds niet duidelijk of ze het gaat overleven. Ik hoop het voor haar...
'Mijn kleine meisje is ziek', piept mijn moeder zodra ze bij zinne is gekomen. 'Laat het kleine maar weg', mompel ik zachtjes. Maddy, die het blijkbaar gehoord heeft, begint zacht te grinniken. Opeens schiet mijn moeder overeind en duwt daarbij Beth in de armen van Robert. Hij kijkt haar grijnzend aan, maar Beth gaat snel weer op eigen benen staan. Mijn moeder pakt mijn hand vast en kijkt me doordringend. 'Wat wil je nog doen?' Vraagt ze. Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Wat ik nog wil doen?' Herhaal ik haar vraag. Maddy haar gezicht betrekt. Blijkbaar snapt zij wél wat mij moeder bedoelt. 'Wat je nog wil doen, voordat je...' Haar stemt sterft weg en tranen vullen haar angstige ogen. Ik kijk naar mijn handen en denk diep na. 'Je weet vast wel iets', spoort mijn moeder me aan. 'Er is misschien wel één ding, maar dat gaat nooit lukken', mompel ik. 'We doen het', gilt mijn moeder zowat.
Ik kijk Maddy raar aan. Ze haalt alleen maar even haar schouders op. 'Geef me wat tijd mam, dan leg ik het morgen uit', zeg ik. Ze knikt en moet daarna van Beth weer vertrekken, omdat het bezoekersuur alweer om is. 'Wat wil je doen?' Vraagt Maddy. 'Een brief schrijven aan een bandje dat me altijd overal doorheen heeft geholpen', zeg ik. 'En hopen dat ze je komen bezoeken', vult Maddy me aan. Ik knik blozend. 'We kunnen het proberen', zegt ze enthousiast.