|| Thirty Four

Een zoute lucht vulde mijn neusgaten en mijn spieren voelde aan alsof ik geradbraakt was. Waar was ik?
Ik opende mijn ogen en meteen kwamen alle herinneringen terug. Ik lag op het strand. Naast Aiden, die een arm om me heen had geslagen.
Zo langzaam als ik kon draaide ik me om, zodat ik naar hem kon kijken. Zijn ogen waren gesloten en zijn arm voelde zwaar over mijn zij, hij was nog in diepe slaap.
Ik bekeek zijn gezicht detail voor detail.
Alle spanning was eruit verdwenen. De normaal ietwat gewelde blik die hij had was volledig ontspannen. Zijn donkere wimpers maakte lange schaduwen over zijn gezicht door de opkomende zon. Ik keek naar zijn mond.
Zijn volle lichtroze lippen stonden iets uit elkaar en hij ademde zwaar.
Ik slaakte een gelukzalige zucht. Ik kon hier de hele dag wel blijven liggen. Helaas zou de tijd niet stil blijven staan er zou er een moment komen dat Aiden wakker werd, en dat we terug zouden moeten naar de camping.
Na ongeveer zes minuten begonnen Aiden’s oogleden te trillen en kreunde hij. Ik blies zachtjes in zijn gezicht en hij opende zijn ogen.
“Goedemorgen” zei ik fluisterend.
“Hmmm. Goedemorgen” zei Aiden slaperig.
Ik grinnikte. “Niet zo’n ochtendmens zeker?”
“Nee” mompelde Aiden en hij rekte zich uit. “Hoe laat is het?”
Ik ging rechtop zitten en haalde mijn schouders op. “Geen idee. Maar de zon is al een tijdje op. Dus het zal wel rond half negen zijn” zei ik.
Aiden sloot zijn ogen weer, om ze vervolgens na een paar minuten weer open te doen.
“Gelukkig” zei hij.
“Wat” vroeg ik.
“Ik was even bang dat ik alles gedroomd had” zei hij en hij trok me omlaag.
“Ik heb je nog geen goedemorgenkus gegeven” fluisterde hij en hij drukte zijn lippen op die van mij.
We lieten elkaar lachend los toen mijn maag begon te knorren.
“We moeten maar eens terug gaan” zei ik.
Aiden stond op en trok daarna mij overeind. We dumpte het kleed en de kaarsjes achter een paar rotsen, omdat we zeker wisten dat we hier weer terug kwamen, en liepen door het bos terug naar de camping.
Aiden pakte mijn hand en ik keek glimlachend naar hem op.
We schrokken allebei van iemand die achter ons een geluid maakte.
“Waar zijn jullie twee geweest?”