59-The awakening

Aan het geluid merkte ik dat de vampiers rond me allemaal draaiden naar dezelfde kant. Waarschijnlijk mijn kant, aan de geur en de verplaatsing van de lucht te merken. Ik voelde het vuur weg trekken uit mijn armen, benen, buik.. er was niets meer om te verbranden, maar ik was niet naief genoeg om te geloven dat ik in een hoopje as veranderd was. Ik wist dat mijn lichaam nu hemels mooi moest zijn, niet zoals ROse, uiteraard. Maar ik zou het leuk vinden moest ik in de buurt van Esmee en Bella zou komen. Ik vroeg me niet af wat ik zou gaan doen in de toekomst, de toekomst zou wel naar mij toe komen.
Mijn hart klopte harder; ik voelde het, ik hóórde het. Mijn hartslag ging sneller en sneller, alsof het wist dat het binnenkort nooit meer zou slaan. Ik merkte -dankzij de mindreading gift- dat iedereens aandacht op mij gericht was, ik merkte dat anderen binnenkwamen; Jasper, Emmett, Bella... anderen maakten zich klaar en gingen in een ronde om de minder getrainde heen staan. Ik verbaasde me er niet over, Bella had me verteld dat nieuwelingen niet te vertrouwen waren. Dat ze vooral op bloed gericht waren, en daarom kon niemand ze vertrouwen. Volgens Jasper keerden ze zich tegen elke vijand die je ze maar aanwees, als je een beetje leiderschap had. Zelf dat had je niet nodig. Ik herinnerde me dat ROse met me zou gaan jagen , dus waarschijnlijk zou Emmett ook meegaan, en misschien Jane en Carlisle of misschien edward of bella. Op dit moment maakte het me niet uit, maar ik herinnerde me dat ik Rose gevraagd had om op mijn kleintjes te letten, omdat Leah zo vriendelijk was om een van mijn zonen niet aan te kijken omdat ze voelde dat ze met hem zou gaan inprenten.
Mijn hartslag verminderde tot hij bijna helemaal stopte, en dan was het stil. Niemand maakte nog een geluid, buiten de gedachten van de vampiers rond me, die zich afvroegen wie er de eerste 'move' zou gaan maken. Ik opende mijn ogen, alles was veel duidelijker, ik merkte andere dingen op, dingen die ik over het hoofd zou gezien hebben. Ik hoorde gekibbel maar kon de stemmen niet thuisbrengen. Ik keek naar de vampiers die in een cirkeltje rond de deur verzameld stonden, met Emmett en Jasper voorop. Ik merkte dat geen van hun gedachten nog hoorbaar was voor mij. Had ik dat alleen maar gekund terwijl ik veranderde, of ... Bella stond tussen de vampiers. Ze beschermde de groep tegen eventuele mentale aanvallen. Ik zag dat Edward raar naar me keek. 'Is er iets?' vroeg ik zacht. Mijn stem klonk anders, zachter, vrouwelijker, mooier... Ik glimlachte naar hen, maar geen van hen leek me te vertrouwen. Het verbaasde me dat ik daar niet mee in zat, ik wist dat het allemaal wel goed zou komen, dat dit slechts een voorzorgsmaatregel was. Ik stond op, in misschien een duizendste van een seconde, als het al zo lang duurde. Jasper keek me aan, iets aan hem riep luid ; GEVAARLIJK! en zijn oude littekens maakten hem er niet vriendelijker uitzien voor een vampier. instinctief bedacht ik me dat ik me moest klaar maken om aan te vallen, zoals Jasper stond, maar ik herinnerde me dat hij me nooit iets had aangedaan, en dat hij me niets wilde aandoen. Hij wilde alleen de rest beschermen. Ik had niets van hem te vrezen, zolang ik mezelf in de hand hield, dat hield ik mezelf voor. Ik glimlachte naar elk van hen, Alice boog om de rest heen en zette traag stapjes naar voren, zeker om me niet te laten schrikken. Ik dacht dat Alice me eerder zou berijken, maar Jane kwam er vliegensvlug tussen, zoals ik gewend was van vroeger, alleen zag ik haar nu aankomen. Ik zag dat ze razendsnel op me afkwam, en hoopte voor haar dat ze zou stoppen. dat deed ze. Jasper trok Alice vliegensvlug achteruit, maar ik gedroeg me zoals het hoorde. Jane Glimlachte naar me, haar gezicht leek opnieuw dat van de 13 jarige die ergens in het middeleeuwse Engeland samen met haar broer vampier werd. Ik glimlachte naar haar, zij naar mij en nog meer dan vroeger had ik het gevoel dat zij mijn moeder was. Dat wij echt familie waren. Ergens achteraan, pas bijgekomen, zag ik Rose piepen. Ze glimlachte naar mij en Jane. Dit was mijn bloedfamilie, de Volturi waren mijn ... opgroeifamiliei, diegene die me opgevoed hadden, en de Cullens, ik zou ze graag zien als aangetrouwde familie, maar op een of andere manier, leek het alsof ik al mijn hele leven bij hen had gewoond. ALsof ik ook hier thuishoorde als deel van de familie. En dat was het probleem; ik hoorde bij 2 families. twee tegenstrijdige families die elk bang waren dat de andere een reden zou vinden, hoe dom dan ook, om hen aan te vallen.

Ze is een beetje korter dan anders, maar ik denk dat ik de andere even kort als deze ga houden, of even lang, maakt mij niet uit. Als je daar een probleem mee hebt.... jammer dan. Laat anders een rreactie achter of zo.