{013}

Natasha pov.

Met een plofje beland ik op mijn bed in MalfoyManor. Hoe kon ik zo stom zijn dat ik niets door had? Mijn ogen vullen zich opnieuw me tranen en ik begin weer stilletjes te snikken. Waarom ik? ben ik dan zo speciaal of was het gewoon een willekeurige keuze? al die stomme vragen in mijn hoofd en er is niemand om me antwoord te geven. Door mijn tranen heen kijk ik naar de klok op mijn nachtkastje 2.00 uur, normaal was ik nu nog op het bal. Ik schrik op wanneer ik iemand over het kiezelpad in de tuin hoor lopen en ik ben al helemaal verwonderd wanneer de voetstappen onder mijn raam stoppen. "Natasha?" Ik herken zijn stem, draco, maar ik weet niet goed of ik hem nu wel onder ogen wil komen. Opnieuw roept hij zachtjes mijn naam. Snel veeg ik nog even mijn tranen weg en werp nog een blik in de spiegel wanneer ik deze voorbij loopt. Mijn ogen zijn opgezwollen en mijn mascara is over mijn hele gezicht uitgelopen. Ik open de ramen en loop het balkon op. "Wat is er?" vraag ik wanneer ik hem naar me zie op kijken. "ik wil met je praten." Ik knik en loop alweer mijn kamer in, mezelf afvragend waarom hij niet gewoon door de deur komt. Wanneer hij op het balkon verschijnt laat ik me op bed vallen. "ik... het spijt me." er hangt even een stilte. "Het spijt me dat ik zo gemeen tegen je deed en ik had het je eerder moeten vertellen, maar ik had geen keuze, het was niet de bedoeling dat je het nu al wist." Met een zucht sta ik op en loop naar de badkamer waar ik een vochtig doekje haal. Terug in mijn kamer zie ik draco op mijn bed zitten. "o dankje, je kan best wel hard slaan." zegt hij terwijl hij zijn rode wang naar mij toe draait. Vragend kijk ik van hem naar het doekje in mijn hand en ik kan een lachje niet onderdrukken als ik begrijp wat hij denkt. Ik ga voor de spiegel staan en begin mijn gezicht af te vegen. Pas als alle make-up verwijdert is draai ik me weer naar draco toe, die een beetje verlegen naar de grond zit te staren. Zijn ogen vinden de mijne terug en er verschijnt een scheef lachje op zijn gezicht:"ik dacht dat..." ik laat hem zijn zin niet afmaken:"ik weet wat je dacht, maar je verdiende echt wel een klap in je gezicht." Ik loop naar hem toe en laat mijn hand even over zijn wang glijden. Ik leg het doekje op mijn nachtkastje en kruip onder mijn dekens. "ga je nu echt met dat kleed slapen?" Draco draait zich naar me toe. Ik knik, ik heb nu echt geen zin om me te omkleden. Nog voor draco iets kan zeggen doe ik het licht al uit. "hé en hoe moet ik de deur nu vinden?" Wat een idioot, hij heeft zeker nog nooit van lumos gehoord, maar eerlijk gezegd wil ik niet dat hij de deur vind. "niet je blijft hier, ik wil nu niet alleen zijn. Ik voel bijna hoe er zich nu een grijns op zijn gezicht vormt en ik voel hoe hij de lakens optilt om naast me te komen liggen. "goed geprobeert malfoy, maar je slaapt op de zetel.": zeg ik terwijl ik naar de sofa wijs die aan de andere kant van de kamer staat. " ja laat dan maar, ik ga wel in mijn eigen bed slapen." draco kruipt uit het bed "lumos" en loopt naar de deur. "wacht!" ik kan niet geloven dat ik dit zeg:"je mag wel bij me liggen." Weer die verdomde grijns, ik zie dat het lichtje op de punt van zijn staf dooft en ik voel het bed weer indeuken. "slaapwel natasha." "slaapwel" Ik kan hier maar beter aan wennen als we verondersteld worden te trouwen...