Hoofdstuk dertien: Time to go • 13.1

Hoofdstuk dertien: Time to go


Belle werd de volgende ochtend weer vroeg wakker. Ze was het gewend om vroeg op te staan, dus het was niets nieuws voor haar. De twee armen die gisteren om haar lichaam hadden gelegen bevonden zich nog steeds op dezelfde plek. Het deed haar lichtjes glimlachen. Een kleine geeuw volgde deze glimlach.
Door zich voorzichtig een beetje te draaien kon ze zien dat Liam nog steeds sliep. Hij lag er zo vredig bij en ademde langzaam in- en uit. Het leek alsof alle stress van zijn schouders was gevallen en hij eindelijk rust had kunnen vinden. Het deed haar een groot plezier om hem zo te zien liggen. Hij kreeg eindelijk wat hij verdiende. Toch waren er om zijn ogen nog steeds donkere aftekeningen zichtbaar. Het verraadde dat hij nog steeds een grondig slaaptekort had en dat dringend moest gaan inhalen.
In een poging hem niet wakker te maken probeerde ze zichzelf langzaam uit zijn armen te bevrijden. Het was nog niet zo simpel als het klonk. En daarbij had hij best wel een stevige grip waaruit ze moeilijk kon ontsnappen. Misschien moest ze hem er eens op wijzen dat ze echt niet van plan was om midden in de nacht opeens weg te lopen. Er was een grote kans dat hij haar dan niet zo stevig vast zou houden.
Uiteindelijk wist ze dan toch wat beweging in zijn armen te krijgen. Langzaam gleed ze onder het fleecedekentje vandaan en hees zichzelf overeind. Het was nog redelijk donker in het appartement. Dit kwam omdat ze zon in deze tijd van het jaar op dit moment nog niet aan de hemel stond. Nja, ze had een beetje moeilijkheden met het omhoog komen. In de zomer leek het veel gemakkelijker te gaan.
Langzaam haalde ze een hand door haar bruine haar heen. Het was maar goed dat er op dit moment nergens een spiegel te vinden was. Haar haren staken waarschijnlijk alle kanten uit, en ze zou er gewoon vreselijk uitzien. Dat was nu gewoon het nadeel aan ochtenden. Je schrok jezelf gewoon rot wanneer je het aandurfde om een blik in de spiegel te werpen. Wijselijk vermeed ze die dingen dus.

Liam werd niet veel later ook langzaam wakker. Het viel hem meteen op dat hij weer helemaal alleen in de zetel lag. Vlug opende hij zijn ogen zodat hij rond kon kijken. Zijn beeld was echter nog een beetje wazig omdat hij nog maar net wakker was.
‘Good morning..’ Hij herkende de geweldige stem al na één seconde. Langzaam ging hij overeind zitten en strekte hij zich een keer goed uit.
‘Goeiemorgen.’ Antwoordde hij ondertussen nog steeds een beetje slaperig. Al bij al was het een rustige nacht geweest, met een grote opluchting van zijn kant natuurlijk. Het was vreemd en hij begreep nog steeds niet waarom hij er deze keer ook weer geen last van had gehad. Hij moest dit echt eens dringend gaan uitzoeken.
‘Je hebt me niet wakker gemaakt vannacht.’ Constateerde Belle. Hij had nochtans beloofd dat hij dat zou doen wanneer het weer zover was. Ze was sowieso al niet echt een vaste slaper, dus het was onmogelijk dat ze er niets van gemerkt had.
Liam haalde zijn schouders kort op en liet de woorden tot zich doordringen. ’s Morgens was hij gewoon echt traag van begrip. En dat was dan ook nu weer zo het geval.
‘Dat was nergens voor nodig. Ik heb geen nachtmerrie gehad.’ Was zijn simpele verklaring daarvoor.