HOOFDSTUK 1
"Everything is alright in the end. If it's not alright, it's not the end"
Op het kleine witte tafeltje voor haar lagen allemaal magazines. Die de mensen op de een of andere manier moesten bezighouden, terwijl ze wachten op de dokter, die met goed of slecht nieuws kwam. Een jaar lang had ze in het ziekenhuis geleefd, 's morgens binnen voor onderzoeken en revalidatie en 's avonds weer naar huis om in haar eigen bedje te kunnen slapen. Valerie had er dan ook alle vertrouwen in, dat de dokter nu met goed nieuws zou afkomen. Ze was er zo zeker van dat ze diezelfde ochtend haar verbanden niet rond haar benen had gedaan, in de hoop die weg te kunnen smijten als ze weer thuis waren van het doktersbezoek. Haar moeder had haar gevraagd om ze wel aan te doen, want het zou wel eens kunnen dat ze die nog nodig zou hebben. Maar Valerie was koppig gebleven en had ze op hun vaste plaats in de badkamer laten liggen. "Juffrouw Federer, u mag met mij meekomen." Zei de dokter, bekeek Valerie nog even van kop tot teen en liep toen zijn bureau in. Zijn bureau was nog niets veranderd, het had nog steeds de saaie, dokterachtige look. "Ik heb goed en slecht nieuws voor je, met welke van de twee zal ik beginnen?" De dokter keek Valerie voor een seconde lang aan en Valerie, die blijkbaar diep in gedachten verzonken zat, bleef maar voor haar uit staren. De dokter kuchte even en meteen schoot Valerie op uit haar gedachten. "Als het goede nieuws is, dat ik volgende week kan deelnemen aan het volleybalkampioenschap. Dan wil ik het horen, anders niet." De dokter keek haar aan en lachte kort. Valerie moest lachen om haar eigen grap, natuurlijk was ze er zeker van dat dat het goede nieuws was, wat kon het anders zijn? "Ik vrees dat dat niet het goede nieuws is. Het goede nieuws is dat je je steunverbanden niet meer zal hoeven gebruiken....." Valerie's hart maakte een sprongetje en wilde iets zeggen, maar de dokter ging al weer verder met zijn uitleg. "......Het slechte nieuws is, dat de spierziekte je hele linkerbeen heeft aangetast. Het zal niet lang meer duren, voordat deze verlamd is. Het enige wat we kunnen doen is, je een rolstoel mee naar huis geven. Want lopen, mijn liefste schat, zit er niet meer in." Valerie keek de dokter minutenlang met open mond aan en schudde zachtjes haar hoofd. "Dit kan niet, dat kan niet. Zeg me dat het niet waar is. Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is." Schreeuwde ze. De dokter schudde lichtjes zijn hoofd, knielde bij haar neer en probeerde haar te kalmeren.
Eerst hoofdstukjes zijn altijd saai. + even een vraagje, moet ik verder gaan in hij/zij-persoon of lezen jullie liever ik-persoon
Reageer (2)
Geweldig! <3.
.
1 decennium geledenEcht heel mooi geschreven
Hij is prachtig
1 decennium geledenEn het maakt me niet uit welk perspectief het is, ik of hij/zij