|2|

Mijn ouders waren later dan normaal thuis. Ik had alleen moeten eten en was alvast naar bed gegaan, aangezien ik erg moe was.
Rond middernacht schok ik wakker door gegil. Bang maar nieuwsgierig liep ik voorzichtig de trap af. Vanaf de trap kon je precies de woonkamer in kijken.
Naast de bank, op de grond lag mijn vader, met opengesperde ogen.
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en voelde tranen over mijn wangen lopen.
Opnieuw hoorde ik een gil.
Mijn moeder stond tegen de muur gedrukt, met voor haar iemand in een lange zwarte mantel. Hij had zijn wand gericht op mijn moeder en sprak met een lage stem tegen haar. Ze bleef haar hoofd schudden.
'Nee! Doe dit niet! Denk aan Mary!'
De man lachte zacht en bleef te laag praten om hem te kunnen verstaan. Een groene straal schoot uit zijn wand en mijn moeder viel op de grond.
Hard gilde ik en de tranen rolden harder over mijn wangen.
Geschrokken keek de man mijn kant op, het enige wat ik zag waren zijn blauwe ogen, heel snel. 'Zwijg! Of je ondervind hetzelfde lot!' schreeuwde hij hard. Bang drukte ik mijn lippen op elkaar en de man verdween.
Huilend rende ik naar mijn moeder en schudde haar heen en weer. 'Mam! Mam word wakker! Alsjeblieft!'

Mijn ouders waren mijn alles, toen hun stierven namen ze mijn eeuwige vrolijkheid mee.
Nu woon ik samen met Will, met zijn tweetjes.
Will doet alles om me te laten lachen, praten of ten minste te laten glimlachen.
Misschien nam ik het zwijgen te veel op me, maar door de stilte weet ik van alles. Ik ben erg oplettend geworden.
Ik praat wel, maar niet veel. Ik antwoord op vragen van professoren, van Will. Maar geen hele gesprekken, of de reden waarom ik zo stil ben.
De meesten weten dat mijn ouders dood zijn, maar ze weten niet dat ik mijn moeder heb zien sterven of dat ik een glimp van de dader heb gezien.
Want ik zwijg.