Begravenis

Vandaag was het zo ver. Jessica’s begrafenis. Ik liep aan de hand van Edward door het donkere begraafplaats. Jessica vond de nacht mooi en daarom was het s’nachts. Ik liep naar het plekje en ging bij Mike, Eric en Angela staan. Ik gaf de ouders en familie een hand en ze bedankte me dat ik er was. Zelf had ik een zwarte mooie jurk aan. Speciaal laten maken want ik wist dat Jessica zoiets mooi had gevonden. Toen de ondernemer begon zat ik gelijk te snotter, ik was blij dat ik een zakdoek mee had genomen. Het was super mooi. Een mooi eikenhouten kist met roze bloemen. De ouders hadden een gedicht gemaakt.

Nadenken over de persoon die je mist,
Zonder dat je enig detail vergist.
Je hart openstellen voor wat verloren was,
Het zal ooit herboren zijn.
Stilte om te herdenken
Om de pijn te delen
Om geen enkel overleden persoon te vergeten
Of zomaar weg te vergeten.
Lieve Jessica je was zo jong maar door een stel rare mensen ben je nooit meer oud en gelukkig geworden. Je was gelukkig met Mike en wou met hem oud worden. Maar jou toekomst zijn nou onze dromen. Rust in vrede daar beneden.
Ze stonden hand in hand te snotteren. Ze pakte het schepje en gooide er omstebeurt wat zand erop. Toen Mike kwam was hij hard aan het huilen. Het enigste wat hij zei was ‘Jessica lieverd je blijft voor eeuwig in mijn hart maar ooit kom ik je weer tegen en zijn we gelukkig’ Toen pakte hij ook het schepje. Toen mocht ik. Edward sloeg een arm om me heen. ‘Jessica je bent en blijft mijn beste vriendin. Ik wou dat ik iets had kunnen doen’ Toen moest ik zo hard snikken dat Edward het over nam. Hij vertelde wat ik had willen zeggen. Ook wij deden een schepje op haar kist.