58- Another one?

Ik was niet zeker of Jane gelijk had over haar anti-Cullenbeleid. Ik zou eerder zeggen dat Caius het zo beu was dat hij een nieuwe vampieroorlog zou beginnen. Het was alleen de vraag wie er zou winnen. De Volturi zou kunnen schrikken van het aantal vampiers tegen wie ze het op zouden moeten nemen. Er waren meer Volturihaters dan voorstanders, maar langs beide kanten zouden er genoeg zijn die zelf in staat zouden zijn om te sterven voor hun doel. Het verbaasde me dat ik me kon zorgen maken over zo'n dingen terwijl ik eigenlijk zou moeten rondkronkelen van de pijn. Ik zou het moeten uitschreeuwen dat het geen naam meer had, en ik lag me hier zorgen te maken over hoe de vampiers rond me zouden reageren eenmaal ik mijn plannen bekend maakte voor iedereen. Ik hoorde een zachte windvlaag en ik rook het parfum van iemands huid. Nog voor ik haar gedachten hoorde, wist ik dat het Alice was, intuïtief. Haar gedachten waren gefocust, duidelijk, en het leek alsof ze wou dat ik in haar hoofd ging zoeken naar haar gedachten. Ze wist dat ik haar gedachten zou kunnen opmerken, ze wou dat ik ging rondneuzen in haar hoofd, net zoals Edward dat eerder gedaan had toen we een stil gesprek hielden. Pas op met wat je doet. We zijn allemaal blij dat je net zoals ons erg inzit met de mensenlevens die verloren gaan, en dat je de kleintjes meteen aan dierenvoeding liet wennen, -ze nemen het perfect aan, anders dan Nessie- maar let op je eigen leven. doe alsjeblieft geen domme dingen. Ik zocht verder in haar hoofd rond om te weten wat de aanleiding was, maar ik kon niet meteen iets vinden, tot ik mezelf tegen kwam. Ik stond recht, helemaal klaar voor een gevecht. Mijn tegenstanders waren met veel meer, blijkbaar wou ik mijn kinderen beschermen. Ik zag Jane, gevangen door Felix, gedwongen om haar gave op mij te gebruiken. Een snelle hand trok mij aan stukken en stak mijn hoop in brand, voor de ogen van mijn kinderen. Onze kinderen. Diegene die me mijn hele leven had beschermt, diegene die van mij een moeder maakte met een verschrikkelijk groot gezin. Iemand waarvan ik nog steeds hield, ook al had hij me zoveel verdriet bezorgd. Mijn moordenaar, was diegene van wie ik onvoorwaardelijk hield, diegene aan wie ik mijn hart had gegeven. Felix, in orders van de Volturi, zou mij vermoorden. Ik wou niet weten wat er met mijn kinderen zou gebeuren, ik wou het niet weten. Misschien had hij ze ook wel vermoord, of mochten zij wel blijven leven eenmaal ze weer gewend waren om mensen te vermoorden. Misschien mochten ze zelf in mijn plaats in volterra gaan wonen. Misschien zou felix de eerste 7 jaren wel instaan voor hun veiligheid. Het maakte me niet uit. Dit visioen was niet hoe ik het zag, ik had niets gedaan, ik had niets kunnen doen. Maar de realiteit was anders, Jane zou mijn nooit zoiets aandoen, zelf niet als ze daarvoor zelf vermoord werd. Jane was mijn stammoeder, of hoe ze dat ook mochten noemen. Net zoals ze dat van Rose was, het verbaasde me dat ik noch de Cullens noch de Volturi -of toch een van de ouderen- zag. Dit moest een fout beeld zijn, het klopte niet, en waar waren de wolven? als mijn voorgevoelens waar zijn, dan zou Alice niets hebben kunnen zien, want dan zou er op zijn minst 1 wolf moeten geweest zijn. Ik concentreerde me op Alice, mijn blik werd wazig. Ik zag het, de Cullens en de Volturi stonden tegenover elkaar. Klaar om elkaar aan te vallen. ZOwel de CUllens als de Volturi hadden extra 'manschappen' om zich van de zege te voorzien. het verbaasde me dat ik zelf nergens te zien was, alsof ik er niet bij was. Volturi en Cullens, ze grauwden naar elkaar. Vielen aan. ik concentreerde me niet genoeg om te weten wie zou winnen. Ik dacht dat ik een herinnering van Alice had gezien, maar toen ik in haar hoofd keek -zoals Edward zo'n dingen altijd noemde- merkte ik dat zij nog bezig was met de uitlijning te bestuderen. Had ze dit dan nog niet gezien? wat was er dan mis? en was dat dan met mij of met haar? Ik wou er niet meer aan denken, misschien was ik gewoon aan het overreageren doordat ik nog steeds brandde, ik balde mijn vuist, ik kon er niet aan doen, maar ik moest mijn agressie uitwerken. Die voorspellingen van Alice lieten me doordraaien. Pas op dat moment merkte ik -toch tot mijn geluk- dat het vuur uit mijn handen en voeten verdwenen was. Ik voelde me sterker, maar ik wist dat het nog niet voorbij was. Ik zou nog even moeten geduld hebben voor het vuur weg was, en dan zou ik moeten gaan jagen, en pas daarna zou ik de Cullens kunnen proberen te overtuigen om me mijn kleintjes te kunnen zien, om ze te kunnen oppakken en ze te omarmen. Om hen aan de wolven te laten zien.

Mensjes, ik heb een vraagje. Ik verlies constant Abo's. Is er iets mis met mijn verhaal of is het omdat ik niet snel genoeg post? Kan iemand mij een antwoordje bezorgen?
P.s. Sorry dat het zo lang duurde, maar ik ben me weer wat meer met mijn andere verhalen gaan bezighouden. En SOrry dat het zo'n kort stukje is, maar als ik ze inkort kan ik misschien sneller stukjes online zetten.