Donderdag 02

“Bella, je raadt nooit wie er nog komt,” zei Alice terwijl we de tafel aan het dekken waren. Ik was juist de borden aan het hertellen, volgens mij waren we maar met 12 en er stonden 15 borden.
“Geen flauw idee, ik kan alleen zeggen dat er 3 personen extra komen.”
“Oh, dat is fijn”, zei Edward opeens, duidelijk tegen Alice, “dan kunnen wij haar eindelijk ook ontmoeten.” Ik kon me zo ergeren aan hun conversaties. Zelfs na al die tijd was ik het nog niet gewoon, en ik ging het waarschijnlijk ook nooit worden. De enige die het nooit op zijn heupen kreeg was Jasper. Ik had hem nog nooit een verkeerd woord tegen ‘zijn’ Alice horen zeggen. En Carlisle, die kon er ook tegen, maar die kon zowat tegen alles dus dat telde niet echt.
“Mag ik het ook weten?” vroeg ik nieuwsgierig door Edward’s reactie.
“Nee, verrassing,” zei Alice duidelijk om mij te plagen. Ze wist maar al te goed dat ik niet tegen verrassingen kon. Edward knipoogde, maar Alice had het gezien.
“Je waagt het niet!” sprak ze op een veelbelovende toon.
“Och, doe niet moeilijk. Bella kan haar er maar beter op voorbereiden,” verdedigde hij mij, “Het is trouwens erg interessant. Spijtig dat Jacob er niet veel kon over vertellen. Stom dat hij zijn gedachten niet meer kan lezen en dus alles via de telefoon moet vernemen, dat is zo anders en veel minder gedetailleerd. En ik kan het weten, ik zie het verschil…” Hij ratelde door tot ik het niet langer kon houden en hem moest onderbreken.
“Zeg nu maar gewoon wie er komt.”
“Eh, oké, vertel het haar dan maar gewoon.” Gaf Alice toe.
“Charlie heeft Sue meegevraagd, en Seth wou ook graag meekomen.”
“Ja, en wie is de derde dan?”
“Seth zijn vriendin. Hij is 2 weken geleden ingeprent, maar dat wist je wel al. Ze wilde graag meekomen om ons te ontmoeten.” Nu snapte ik er helemaal niks meer van, maar Edward en Alice bleven halsstarrig zwijgen. Wist ze dan dat we anders waren? Wat had Seth haar verteld? Ze kon er toch niet voor kiezen om Kerstmis door te brengen in een huis vol vreemden, die dan ook nog eens vampiers waren? Of wist ze het niet en wilde ze gewoon de vrienden waarmee Seth zo vaak belt zien?

Ik had de hele middag nog lopen denken en ik was helemaal zenuwachtig geworden door al dat piekeren. Ik besloot dat ik maar beter een hete douche kon nemen, misschien ontspande ik dan wat. Toen ik uit de douche stapte lag er een jurk klaar. Hij was donkerblauw en superkort. Ik vroeg me af wat Alice haar probleem was. Het was wel mijn vader die kwam, een mini-jurkje was dus niet echt gepast. Ik besloot er dan maar een legging onder aan te doen. Het jurkje op zich was mooi dus kon ik het evengoed aandoen, bovendien hield Edward er nog steeds van als ik blauw droeg. Toen ik beneden kwam zat iedereen in de zetel. Ik ging juist naast Edward in de zetel zitten toen ik een auto onze straat hoorde indraaien. Ik was zo blij dat ik Charlie terug ging zien, het was bijna een half jaar geleden dat ik voor het laatst gezien had, dat ik onmiddellijk terug recht sprong en naar de deur liep.
“Schrik niet,” fluisterde Edward. Als ik nog mens was geweest was ik nu waarschijnlijk 10 cm omhoog gevlogen van schrik. Nu had ik hem horen komen dus schrok ik niet echt.
“Waarom?” Ik snapte er hoe langer hoe minder van. De auto stopte en Jacob liep er naartoe om Billy eruit te helpen. Billy woonde –dik tegen zijn zin– sinds vorig jaar in een rusthuis omdat hij onmogelijk nog voor zichzelf kon zorgen. Jake had hem voorgesteld om mee te verhuizen, maar hij wilde zijn zoon niet ten last zijn dus was hij maar gewoon naar een rusthuis gegaan. Toen de deur openging kwam de geur van mensenbloed mij tegemoet, het was al enkele uren gelden sinds ik nog zuiver mensenbloed had geroken, dus moest ik er een secondje aan wennen. Ik rook nog iets anders, Seth, maar er was nog iets. Ik probeerde subtiel wat dieper in te ademen. Edward zag het en lachte zachtjes, zo zacht dat Charlie of Billy niks konden horen. De andere deur ging ook open en ik wist onmiddellijk wat die onbekende geur was. Een vampier! Alles viel op zijn plaats. Seth was ingeprent op een vampier! Ik kon het opeens niet meer houden en begon superhard te lachen, het was een beetje gênant maar ik kon mezelf niet meer controleren.
“Bella?” Edward zijn stem kalmeerde me een beetje.
“Ja, … Seth…,” en ik was terug vertrokken.
“Jasper! Help eens even!” Hoorde ik Edward tegen Jasper zeggen. Ik voelde mezelf onmiddellijk een stuk rustiger worden, tot het lachen helemaal ophield.