- 007.

Louis Tomlinson.
Mijn voeten stonden aan de grond genageld. Langszaam kwam ze dichterbij, terwijl dat geval vast hield. Toen ze eenmaal bij het pad van haar huis was, gaf de jongen haar een zoen en wachtte hij braaf tot ze binnen was. Hij stak de straat over en wandelde daar het huis binnen. Ik negeerde het gesprek wat Zayn en Niall voerde over dat Niall zo slap was en negeerde ook de voetstappen van Harry, die overduidelijk naast me kwam staan. Pas toen hij zijn arm over mijn schouder sloeg en zag waar ik naar keek, moest ik wel op hem antwoorden. 'En, wie is dat lekkere stuk?'
Zodra de andere jongens 'lekkere' hoorden, stonden ze net zo snel naast me als dat Niall net met de koffer bovenop zich op de grond lag. Ik liet mijn hoofd zakken. 'Ze was mijn voorheen beste vriendin.'
'Hoezo voorheen? Waarom heb je haar laten lopen?' vroeg Harry verbaasd, terwijl we ons allemaal omdraaide en een voor een een koffer griste, om naar binnen te brengen. De overige jongens – Zayn, Liam en Niall – hadden hun koffers gewoon in de gang laten staan en waren de woonkamer binnengestormd omdat ze anders Spongebob zouden missen. Ik wandelde snel even met mijn koffer naar boven en werd gedwee gevolgd door Harry, die vrolijk doorzeurde over wat er allemaal gebeurd was tussen mij en Amber.
Ik duwde de deur, die naar mijn kamer leidde, open en wandelde naar binnen. Harry keek even rond en het kon niet anders dat zijn ogen meteen op de foto's aan de muur vielen. Ik had een collage gemaakt – een paar jaar geleden – met foto's van Amber en mij en inmiddels hing mijn halve muur er mee vol. Hij keek me even aan en langzaam gleed er een glimlach over zijn gezicht. 'You loved her.'
Ik zette de koffer met een plof neer en keek de rest van mijn kamer even rond. Ik had alles zo gemist. Ik haalde mijn schouders op. 'Het maakt allemaal toch niet uit. Dat deed het toen niet en dat doet het nu al helemaal niet meer. Het is allemaal anders.'
Harry staarde me even aan, zette zijn koffer recht op de grond en ging er bovenop zitten. 'Vertel me nou eens wat er allemaal is gebeurd, want ik kan het niet ruiken. Ik ben niet helderziend.'
ik zuchtte en stond op. 'Ik heb haar laten vallen, toen we eenmaal echt aan x-factor begonnen. Toen One Direction werd opgestart. De stomste fout die ik ooit maakte. Nee, de ena stomste fout die ik ooit heb gemaakt. De stomste is dat ik verwachtte dat ze wel op me zou wachten en me zou vergeven voor mijn afschuwelijke gedrag. Hoe kon ik dit zo verwachten?'

'NOOOOOO NIALL DOESN'T SHARE FOOD!' hoorde ik Niall brullen en ik sprong op. Harry had behoorlijk pittig op me ingepraat en ik besefte dat ik gewoon naar haar toe moest en me moest gaan verontschuldigen voor alles wat ik had gedaan. Maar eerst moest ik diegene gaan redden, die het eten van Niall had gepakt. Die had echt geen kans op overleven als wij Niall niet tegen zouden houden.
We renden naar beneden en zagen dat Zayn nog net het laatste beetje chips naar binnen propte. Serieus, als je Niall's gezicht kon zien, had je zelfs redelijk dicht tegen de dood aangezeten.
'ZAYN, je weet toch dat je geen voedsel van Niall moet pakken!' riep ik verontwaardigd. Zayn had echter schijt aan alles en kauwde nog eens overdreven op het laatste hapje. Niall keek steeds bozer en wierp mij toen een blik toe. Ik haalde mijn schouders op en wandelde naar de keuken.
Met het laatste zak chips kwam ik de kamer winnen binnengewandeld. 'Wie van jullie was trouwens op onderzoek uitgegaan in de keuken?'
In een reflectie wezen Zayn, Niall en Liam alle drie op een ander. Ik zuchtte, schudde mijn hoofd en gooide de chips naar Niall toe, die meteen de zak opentrok en gulzig begon te eten. Wat was het ook een stelletje apart af en toe.