- 006.

Louis Tomlinson.
Eindelijk waren we bij mijn huis. Ik parkeerde de auto snel en hoorde hoe de deur recht achter me werd open gegooid. Ik had kunnen weten dat het Niall was, die naar buiten stormde.
'Gotta pee, gotta pee, gotta pee!' schreeuwde hij snel achter elkaar, terwijl hij een paar rondjes rende en vervolgens voor mijn neus stil stond. Ik was druk met uitstappen en zodra ik mijn voeten op de grond had gezet, vloog hij me aan. 'GOOOOTTTTAAAAA PEEEE. Hurry up!'
'Jaja, zeikerd. Wacht even!' ik wachtte tot iedereen was uitgestapt en draaide de auto op slot. Ik ging ze voor naar mijn huis en gooide de deur open. Niall stormde meteen naar binnen. 'Tweede deur aan de linkerkant!'
'Wauw Louis, je hebt ons nooit verteld dat je zo'n groot huis hebt!' mompelde Zayn verbaasd. Ik ketste snel terug dat hij dan eens moest opletten als ik op mijn laptop bezig was, aangezien die volstond met foto's van dit huis, maar ook van het huis naast ons. Ik wandelde de woonkamer binnen en wierp een korte blik op het huis naast ons.
Ik schaamde me diep voor het feit dat ik Amber na zestien jaar gewoon had laten vallen alsof ze niets was. Dat ik haar nooit meer had teruggebeld en nooit op haar e-mails had gereageerd. Ze moest me verafschuwen. Ze haatte me vast, geen twijfel over mogelijk..

'Ik ben zo blij voor je!' kirde ze vrolijk, toen ik haar had verteld dat ik me had opgegeven voor x-factor. Van enthousiasme sprong ze in mijn armen en knuffelde ze me stevig. Toen ze me eenmaal losliet, had ze een blik in haar ogen, die ik niet meer los kon laten. Ze betoverde me ermee. Ze hield me vast, ze liet me zien wat liefde was. Ik wist dat ik dit niet mocht denken, omdat we beste vrienden waren, maar stiekem... ik hield meer van haar dan alleen vrienden. Ik was gek van haar. Ik genoot van elk moment dat we bij elkaar waren. Ik wist vanaf dit moment dat ik hopeloos verliefd op haar was. En voor zover ik het wist, had ze daar geen idee van. 'Waar zit je met de koppie van je?'
Ik keek naar haar op. 'Ik kan niet geloven dat ik zo'n goede vriendin heb als jij. Ik hou zoveel van je!'
Amber grinnikte en sloeg nog een keer haar armen om me heen. 'Ik hou ook van jou, poepie!'
Ik wist echter dat ze het niet hetzelfde bedoelde als ik. Ik wist ook wel dat ze alleen van me hield op een vriendschappelijke manier. En ergens, deed dat ook wel zeer, maar ik besefte ook. Als we beste vrienden bleven, kon ik ook elke dag met haar zijn. Niet op de manier waarvan ik het verwachtte, maar het was in ieder geval iets. Iets, wat ik koesterde.

'Kom kerel, we gaan de koffers halen.' Zayn gaf me een klap op mijn schouder en ik wandelde achter hun aan. We wandelde naar de auto en de jongens tilde meteen de koffers eruit. Niall greep echter een te zware koffer en zodra hij die vasthad, kiepte hij achterover zo op de grond. Ik grinnikte kort en keek toe hoe Zayn de koffer van Niall aftilde en hem overreind hielp.
Ik tuurde de straat even door en voelde niet veel later hoe mijn hart tot aan mijn tenen naar beneden zakte. Heel ver zag ik Amber lopen – ik herkende haar uit duizenden – en zag tot mijn verdriet hoe ze hand in hand wandelde met een jongen. Mijn hart brak, niet in een paar stukken. Nee, mijn hart brak in duizenden kleine stukjes en ik slikte even moeilijk. Het was ook wel een beetje mijn eigen schuld..

[Dankjulliewel voor alle lieve reacties, kudo's enzovoort <3.
Jullie zijn de beste! <3 i love you guys. x]