Hoofdstuk elf: All you need is love • 11.1

Hoofdstuk elf: All you need is love


Enkele dagen passeerden, maar Liam had nog steeds last van zijn nachtmerrie. Het putte hem uit waardoor hij nog maar weinig energie had. Vele andere remedies waren nog voorbij gekomen, maar geen van hen wou helpen. Er was echter wel één lichtpuntje in zijn leven. Belle was er voor hem, telkens wanneer hij haar nodig had stond ze er. Ze spoorde hem aan om ook gewoon verder te gaan met zijn muziek. Het was iets wat hij graag deed, en dat mocht hij niet laten liggen voor zo’n stomme droom. De andere jongens rekenden namelijk ook nog steeds op hem. Hij kon ze niet in de steek laten.
De blaadjes die aan de bomen hingen hadden verschillende tinten. Ze gingen van rood naar oranje, en soms was er ook nog een gele kleur te zien. De blaadjes die al gevallen waren hadden een bruine kleur en lagen op de koude grond, in het natte gras. Het waren duidelijk de tekenen van de herfst die nu echt begonnen was. Door het lichte briesje dat er waaide, waaiden de lichte blaadjes omhoog waarna ze weer rustig omlaag dwarrelden. Het was een mooi tafereel om te zien. Liam en Belle waren dan ook degenen die het bewonderden.
Ze bevonden zich op dit moment in het “Green Park” in Londen. Op een langzaam tempo wandelden ze over het grindpad dat door heel het park heen liep. De kleine steentjes kraakten onder de zolen van hun schoenen telkens ze een stap zetten. Het geluid bleef hen rustig achtervolgen.
‘Hoe gaat het met jullie muziek?’ Vroeg Belle na een tijdje. Ze wist dat de jongens bezig waren met het maken van nieuwe nummers. Ze wist alleen niet hoever ze er al mee stonden, en of het überhaupt wel wou lukken om die nummers te bedenken. Zelf zou ze het waarschijnlijk na een tijdje echt helemaal beu worden.
‘De puzzelstukjes komen wel allemaal op hun plek terecht.’ Antwoordde Liam glimlachend. Het ging niet zo snel vooruit zoals het zou moeten gaan, maar toch schoten ze nog steeds een flink eind op. Ze zouden er uiteindelijk wel geraken.
‘Das mooi.’ Antwoordde Belle oprecht. Ze had hen al enkele keren samen horen zingen, en ze klonken echt verdomd goed. Het konden niet anders dan geweldige nummers worden. Daar was ze gewoonweg zeker van.

Liam en Belle wisten beide wel dat er meer tussen hen speelden dan alleen vriendschap. Dat hadden ze enkele dagen geleden aan elkaar durven toegeven. Ze wisten alleen niet goed hoe ze zich in het openbaar moesten gedragen. Nja, niet per sé het gedragen zelf. Liam was gewoon bang dat het meisje overladen zou worden met haatmails en dreigende Tweets. Het zou niet de eerste keer zijn dat door zoiets een relatie op de klippen liep. Belle daarentegen wist niet goed wat ze moest doen. Liam was een bekend iemand, en de mensen zouden alles zien wat hij deed. Daar zorgde de paparazzi wel voor. Ze was bang dat hij door haar in de problemen zou komen. Dat was dan ook de reden waarom ze er voor de buitenwereld nog steeds als gewone vrienden uitzagen. Maar zolang ze zelf wisten hoe het tussen hen zat, was het perfect.
Liam glimlachte bij de gedacht aan het feit dat hij Belle nu gewoon zijn vriendinnetje kon noemen. Hij was niet het type dat snel verliefd werd, maar als het gebeurde had hij het ook direct goed zitten. Bij Belle was het dan ook dat geval. Hij wist niet hoe ze het deed, maar ze wist hem telkens weer te verrassen met haar karakter, en dat vond hij net zo leuk aan haar. Ze was gewoon perfect in zijn ogen.