07

Somber staar ik uit het raam. Één luide stem en meerdere zachte stemmen dreunen mijn gehoorgangen in. 'Melody, let je wel op?' Klinkt de luide waarschuwende stem van de leraar. 'Nee', antwoord ik droog. Meerdere leerlingen in de klas beginnen hard te lachen. 'Let wel op of je mag verdwijnen', zegt hij. 'En met verdwijnen bedoel je zeker een brief halen?' Vraag ik. Hij knikt kwaad. 'Dan blijf ik wel', mompel ik nors. De leraar kijkt me nog een keer waarschuwend aan en gaat daarna verder met de les. Ik kan mijn aandacht er niet bijhouden, nooit gekunt ook. Ik ga liever huiswerk maken en gewoon mijn eigen gangetje en bij uitleg slaap ik altijd. Ik kan dat gewoon niet, alleen maar luisteren naar de leraar die vijftig minuten vol ouwehoert. Ik zucht diep en staar weer uit het raam. Het maakt me allemaal niets uit. Ik wil hier niet zijn. Ik wil achter mijn pc zitten. Ik heb de afgelopen dagen, zolang ik tijd had, met de jongens gepraat. Ze zijn harstikke aardig en ze willen niet meer uit mijn gedachte verdwijnen, met name Louis. Ik blijf zijn stralende gezicht maar voor me zien. Ik ken hem door die uren praten, ondertussen al beter dan wie dan ook. Hij is harstikke open, eerlijk, lief en grappig. Hij is gewoon perfect, maar dat zei ik ook al toen ik hem voor het eerst had gesproken.

'Melody', schreeuwt de stem nu zowat door de klas. Ik kijk op naar de leraar die zijn vinger naar de deur uisteekt. 'Dus u wilt mij eruit sturen, omdat u gewoon veel te saai les geeft?' Vraag ik droog. Mijn mede-leerlingen beginnen allemaal weer heel hard te lachen. 'Dus jij vindt mijn les saai?' Snauwt de leraar kwaad. 'Ja', antwoord ik droog. 'Dus als ik je op de gang zet, werk je wel gewoon?' Vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik knik. 'Ga dan maar op de gang zitten', zegt hij rustig. Opgelucht pak ik mijn tas en laat me achter een tafeltje in de gang zakken. Het is donderdag en dit is het laatste uurtje les. Daarna zou ik naar huis gaan, huiswerk maken en daarna weer al mijn tijd achter Skype doorbrengen. Ik schreef bijna niet meer en dat allemaal door de jongens. Ik wilde wel schrijven, want ze zorgde voor veel inspiratie, maar ik koos Skype boven schrijven. Opzich baalde ik daar ook wel weer van, want als ik mijn boek niet afschreef, had ik ook geen geld om naar Engeland te gaan. Ik zucht en laat mijn hoofd op het tafelblad vallen. De jongens hadden nog steeds niets gezegd over 'de verrassing'. Ik had er vaak naar gevraagd en had allerlei redenen gegeven, maar ze hadden hun poot stijf gehouden. Ik doe mijn ogen dicht en denk na. Wat zou de verrassing kunnen zijn?

Mijn concentratie ging echter al snel weer weg. Ik zou het wel gewoon zien, ook iets wat de jongens aan mij veranderd hadden. Ik zie wel wat er in mijn leven gebeurd. Morgen nog vier uur les, want de laatste twee uur vallen uit en daarna weekend. Ik heb mezelf voorgehouden om dan non-stop te gaan schrijven, zodat mijn boek klaar is en die naar de uitgeverij kan. Ik moest en zou dat boek binnen twee weken hebben opgestuurd. Dan kan ik me op school richten, zodat ik niet blijf zitten en daarna weg hier. Weg van de verveling en eenzaamheid.

Ik hoor voetstappen dichterbij komen, dus sla snel mijn boeken open en doe alsof ik hard aan het werken ben. De deur van het klaslokaal gaat open en de leraar komt eruit. 'Werk dit beter voor je?' Vraagt hij vriendelijk. Ik knik. 'Je mag hier voortaan wel gaan zitten, als je dat fijner vindt', zegt hij met een vriendelijke glimlach. 'Graag', zeg ik dankbaar. Hij knikt me nog een keer toe en meldt dan mee, dat ik mijn boeken mag inpakken en weg mag, aangezien de bel zo gaat. Ik bedank hem nogmaals en loop snel naar mijn locker. Weg voor de menigte er is. Jammer genoeg ben ik nog maar net bij mijn locker of de bel gaat alweer. Ik wissel mijn boeken en trek mijn jas aan. Ik vis mijn fietssleutel uit mijn jaszak en ga opzoek naar Lizy. 'Ik hoorde dat je er bent uitgestoord', zegt ze nieuwsgierig. Ik vertel haar het korte verhaaltje. 'Lucky girl, wedden dat als je de eerste lessen braaf blijft zitten, hij daarna niet meer komt controlleren en je gewoon je eigen gangetje kan gaan', zegt ze jaloers. 'Ik hoop het, al zal ik waarschijnlijk toch wel blijven zitten', zeg ik eerlijk. 'Jou kennende wel', zegt ze lachend. Ze baant zich een weg naar haar locker, waarbij ze verschillende bruggers ruw aan de kant duwt en komt even later terug met haar jas. We lopen naar buiten, richting onze fietsen, als ik een bekende stem hoor.

'Melody!' Ik blijf verschrikt staan en draai me langzaam en ongelovig om. 'Is dat Louis? Je bijna-vriendje? Is dat serieus dé Louis Tomlinson van One Direction?' Gilt Lizy ongelovig in mijn oor. Louis kijkt me verlegen aan. Mijn mondhoeken krullen omhoog in een bede grijns, terwijl ik op hem afren. Ik sla mijn armen om zijn hals en druk een kus op zijn lippen. Hij zwiert me rond en zet me daarna weer neer, om diep in mijn ogen te kunnen kijken. 'Verrassing', fluistert hij zwoel in mijn oor, waarna hij zijn lippen weer op de mijne drukt.