With pleasure ~ CB - 60

Ik dwing mezelf om een geluid uit te brengen en voel steun in mijn rug. Met een slap gevoel leg ik een hand tegen mijn hoofd aan en kreun zachtjes. 'Amilia, voel je, je wel goed?' Het zicht wordt weer duidelijk en ik knik op de vraag van Shin. 'Ik ben denk ik duizelig geworden van het vliegen en omdat ik ook nog niet echt heb gegeten vandaag.' Zeg ik en voel me ineens erg schuldig. Ik deed de jongens alleen maar pijn. 'Kun je lopen? Dan gaan we terug naar het hotel waar jij gaat rusten, gaat lunchen en dan zien we verder wel.' Met een zucht knik ik, sta op met wat hulp en worden naar buiten begeleid naar de Landrover.

'Heb je echt wel gegeten in die tijd dat je in Nederland was?' Vraagt Strify zacht en voorzichtig aan mij terwijl ik tegen hem aan lig met mijn ogen gesloten. Natuurlijk zien ze het dat ik ben afgevallen, liegen was geen optie, maar ik wilde ze niet nog meer pijn doen. 'Ik weet dat je niet slaapt.' Hoor ik Strify na twee minuten zeggen wanneer ik gewoon mijn mond houdt. Met een zucht open ik mijn ogen waardoor ik naar Max kijk die op de bank ligt te slapen naast Shin die hem aait. 'Ik was gewoon bang, Strify. Mijn vader ligt nu dan niet meer in het ziekenhuis, maar hij ziet er niet zo uit als voorheen. Misschien komt het omdat hij het nu eindelijk aan zichzelf heeft toegegeven dat hij er niks aan heeft gedaan toen ik net begon met afvallen.' Zucht ik en wring mijn handen stevig. 'Je vader wist het al die tijd?' Ik knik lichtjes en probeer me zijn woorden te herinneren. 'Ja, maar ze hebben er beide spijt van. Spijt dat ze me niet hebben tegen gehouden toen ik steeds verder ging. Ze waren bang met alles wat ze tegen mij zouden zeggen dat het alles alleen maar erger maakte.' Strify's armen geven me rust. 'Maar ik wil er nu wel echt van af, ik heb in de afgelopen tijd veel na gedacht en ik wil niet hieraan dood gaan, ik wil eindelijk een gelukkig leven leiden zonder negativiteit, zonder op alle calorieën te moeten letten. Ik weet dat het heel moeilijk zal worden en dat het veel zal vragen van anderen, maar ik wil weer normaal kunnen leven.' 'Wij zullen je erbij helpen, en dat weet je.' Zegt Strify waarop Shin knikt. Ik bedank ze met een glimlach en sluit mijn ogen nog even om weer rustig te worden.

Het valt me op dat steeds minder mensen dit verhaal lezen. Is hij niet goed? Willen jullie misschien aangeven wat ik dan fout doe? Voor de mensen die nog altijd lezen, dankjewel!