Gaat het toch waar wordne.

We waren aan het vrijen, het was verukkelijk. Nog snakkend naar adem duwde ik mijn lippen op de mijne. Mijn handen streken over zijn pefercte borst, zijn handen over de mijne. Woest pakte ik zijn haren en drukte me nog dichter na hem. Ik kreeg van het heerlijke gevoel gewoon warm. Het zou me niks verbazen omdat ik ook kon huilen. Plots voelde ik dat Edward langzaam stopte. Het was niet normaal dat hij stopte en dat hij me wegtrok. IK keek hem verbaasd aan. We bleven even liggen en hijgde uit. 'Bella?' Hij keek me hijgend aan. Met zijn mond open voor adem zag het er schattig uit. Vragend keek ik naar hem. 'HEb je het warm BElla?' Hij keek me gespannen aan. Ik dacht na en verbaasd knikte ik dat hij gelijk had. 'Ben je moe?" Hij keek me aan en ik keek terug. Tot weer mijn verbazing ja. 'Edward wat is er dan?' Ik keek hem bang aan terwijl het me langzaam doordrong. 'Is het wat ik denk dat het is en wat jij nu waarschijnlijk weet?' Hij grinikte niet om mij moeilijke zin terwjil hij dat normaal wel deed. IK liet het over me heen komen. Ik werd op een vage manier weer mens ofzo. 'Trek je kleding aan' zei hij bot. Bang keek ik naar zijn gezicht. HIj keek op een manier die ik nog nooit had gezien behalve toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik deed mijn mond open om te vragen waarom maar hij keek zo raar dat ik niks meer zij. Bang en diep in gedachte kleedde ik me aan. Hand in hand rende we naar het groote huis. Verdooft rende ik mee. Ik liep via de gang naar de woonkamer waar Alice me met groote ogen aan keek. 'Bella' perste ze eruit. Edward trok me mee naar Carlisle. Hij klopte op de deur, 'binnen'hoord e ik zijn stem en we gingen zitten.