*~66~*

66.
Seiko liet haar ogen door haar donkere kamer gaan. Het kiertje onder haar kamer deur vertelde haar dat het licht in de woonkamer uit was, wat betekende dat Sasuke naar bed was gegaan en Naruto waarschijnlijk op de bank lag te slapen. Hij bleef wel vaker slapen, iets dat Seiko op ‘dit’ moment NIET kon hebben. Ze schopte de dekens van haar tengere lichaam en haalde even diep adem. De koude lucht streek over haar blote benen heen en binnen een paar stappen stond ze bij haar bureau stoel waar haar ninja kleding lag en de rest van al haar spullen. Zo zacht als ze kon begon ze zich om te kleden. Ze pakte haar wapens, kunai, shurikens enz. Ze propte het in haar heuptasje en een aantal scrollen gingen in haar rugtas. Ze keek weer naar de deur die er nog precies hetzelfde uitzag als een aantal seconden geleden. Ze slikte opnieuw, nu kwam het moeilijke stuk. Ze deed een aantal stappen richting haar deur en draaide de sleutel in het slot om, zodat de deur op slot was. Ze trok er nog even aan voor de zekerheid en trippelde toen snel richting het raam die ze met een zwiep open gooide. Ze stak haar been uit het raam en liet zich zo vallen op het dak onder haar.

Haar witte huid verlichtte fel in het licht van de maan, toen ze zich snel over de daken van Konoha begaf. Ik moet Katsu helpen, het moet. Seiko slikte voor de duizendste keer die avond. Haar keel voelde droog en pijnlijk aan, het voelde bijna als schuurpapier. Ze kuchte zachtjes en stopte toen ze bij de muur van Konoha kwam. Ze hupte snel richting de ingang en zag Kotetsu en Izumo gezellig babelen in het donkerste van de nacht. Ze schudde even glimlachend haar hoofd en haalde toen haar schouder op. Ongezien glipte ze door de poort naar de buiten wereld toe. Ze keek even rond. Waar begin ik aan, ik weet totaal niet waar hij is, ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen met zoeken. Ze rende voorruit en liet haar gevoel spreken. Ze rende en rende totdat ze op een openplek aan kwam. Er waren alleen maar bomen en struiken om haar heen, alles was donker en de sterren fonkelde hoog boven haar uit. Een ritselend geluid verstoorde de rust. Seiko draaide haar hoofd haastig om en zag de blaadjes van een struik hevig heen en weer bewegen. Ze trok haar kunai uit en hield het beschermend voor haar. Ze zuchtte opgelucht toen er een slang kronkelend over de grond de bosjes uit kwam. Ze sloeg zichzelf even tegen haar voorhoofd voor haar roekeloze ideeën en glimlachte.

Itachi zuchtte diep terwijl hij naar boven keek in de lucht. Ayumi’s hoofd lag op zijn schoot en aan haar bewegingen was te merken dat ze onrustig sliep. Ze bewoog lichtjes heen en weer en mompelde om de zoveel tijd iets. De ogen van de jongeman sloten even en hij liet zich mee dwalen naar de tijd waar hij nog zorgeloos was. Helaas opende hij zjn ogen bijna meteen want zijn leven is nooit zorgeloos geweest, al vanaf de dag dat geboren was, had hij zorgen en problemen. Hij werd gedwongen om tot het uiterste te gaan, of het nou was met trainen, school of gewoon thuis. Zijn best doen was nooit genoeg. Op nieuw sloot hij zijn ogen.

“Nii-san !!” Sasuke korte beentjes rende door de gang en gooide zichzelf letterlijk in Itachi’s armen. Itachi grijnsde even, hij had een missie van twee weken en had zijn broertje dus al bijna twee weken niet meer gezien. “Ik heb je gemist nii-san!” Itachi tilde Sasuke op en meteen voelde hij twee armen die zich om zijn nek sloten, even was hij gelukkig totdat zwaardere voetstappen hun moment verstoorde. “Sasuke, laat itachi metrust.” Sasuke verstijfde even bij het horen van zijn vaders harde stem en voelde de grond weer onder zijn voeten toen Itachi hem neerzette. “Itachi ga rusten en ik verwacht je morgen vroeg in mijn kantoor voor een verslag en een duidelijke planning voor je training. Sasuke pruilde even en trok toen voorzichtig aan Itachi’s mouw. “Nii-san, wil je me morgen helpen met mijn training?” Sasuke’s grote ogen keken op, groot en onschuldig. Itachi glimlachte lief en opende zijn mond om te antwoorden, maar zijn vader was hem voor. “SASUKE !! Laat je broer metrust, hij heeft heel veel te doen en hij heeft nu geen tijd voor je. Je bent het laatste waar hij aan denkt en op dit moment ben je alleen een lastig geval voor hem dat in de weg staat. Dus ga naar je kamer of maak je zelf nuttig met trainen.” Fugaku’s stem galmde door de gangen heen en de gang werd compleet stil. Sasuke boog voor over in respect en draaide zich toen om, om weg te lopen. Maar Itachi zag alles, ook de tranen die over Sasuke kleine appel wangetjes gleden.

Itachi opende zijn ogen en zuchtte even diep, ja hij was altijd een probleem en iedereen had pijn door HEM. Zijn ogen opende wijder toen hij plotseling een gedaante zag staan in de verte. Het was een meisje, ze draaide een rondje om haar as en opende haar ogen. Itachi stopte even met adem halen toen de donkere haren van het meisje weg gleden van haar gezicht. Twee paar felrode Sharingan ogen staarde… nee boorde in die van hem.

Reacties onegai~