Hoofdstuk negen: Apologies • 9.2

‘Ik luister.’ Belle had haar armen gekruist voor haar borst en keek Liam afwachtend aan. Ze waren inmiddels in zijn appartement aanbeland. Belle was bewust op één van de stoelen gaan zitten toen Liam zich in de zetel had geplaatst. Ze had op dit moment eventjes geen behoefte om naast hem te gaan zitten.
Haar woorden waren voor Liam een teken om met zijn uitleg te beginnen. Hij wist namelijk verdomd goed dat hij fout zat en die onzin dus ook maar moest verklaren. In ieder geval wou hij proberen om het terug goed te maken en excuses aanbieden. Dat was wel het minste wat hij kon doen.
‘Het spijt me echt van gisteren. Ik ben gewoon een ongelooflijke idioot.’ Kwam hij direct to the point. Hij meende ieder woord, en dan al zeker het laatste. Hij was altijd wel iemand geweest die er geen problemen mee had om toe te geven dat hij fout zat. Ook dat bleek nu weer. Na een kleine stiltepauze ging hij weer verder.
‘Ik heb geen idee waarom ik zo achterdochtig werd. En daarbij was ik sowieso al behoorlijk chagrijnig die dag. Ik had nooit mijn vertrouwen in jou in vraag mogen stellen.’ Liam had zich intussen in haar richting gedraaid en keek haar aan. Haar gezichtsuitdrukking leek te verzachten na zijn korte uitleg.
‘Ik had niet zo overdreven mogen reageren.’ Gaf Belle uiteindelijk ook toe. Oké, ze vond het niet leuk wanneer er iemand in haar gsm keek, maar gisteren was ze er toch wel echt over gegaan. Zelf zat ze dus zeker en vast ook wel fout.
Liam haalde zijn schouders kort op. Hij vond dat ze alle recht had om kwaad op hem te zijn. Waarschijnlijk had hij gewoon hetzelfde gereageerd in haar plaats. Al moest hij er wel bij aanmerken dat hij, buiten die foto, helemaal niets in haar gsm gezien had.
‘But just so you know: I only saw the picture..’ Verduidelijkte hij dan ook nog maar een keertje luidop.

Belle toverde een kleine glimlach tevoorschijn. Eigenlijk was ze niet veel beter dan Liam geweest. Ze had net zo weinig vertrouwen in hem gehad, dan hij in haar. Hij zou net zo goed kwaad kunnen zijn op haar, maar dat was hij niet. Hiermee bewees hij nogmaals hoe lief hij eigenlijk wel niet was.
‘Ik had ook gewoon wat meer vertrouwen in jou moeten hebben. Als ik wat beter had nagedacht, dan had ik ook wel kunnen bedenken dat jij zoiets nooit zou doen.’ Liam maakte een wegwuivend gebaar. Eigenlijk kwam het er dus gewoon op neer dat ze beiden fout waren. Dat was de simpele verklaring.
‘Ik heb een idee.. Als we die hele ruzie nu gewoon eens vergeten?’ Stelde hij voor. Het was wel duidelijk dat ze allebei spijt hadden en wouden dat het weer verder ging zoals voorheen. Belle glimlachte en knikte toen instemmend.
‘Ik denk dat dat een geniaal idee is.’ Zei ze lachend. Het was waarschijnlijk inderdaad het beste om die idiote ruzie gewoon te vergeten. En trouwens, in iedere vriendschap was er wel eens een ruzie te bespeuren. Samen met het feit dat Liam sowieso al wat prikkelbaarder was dan normaal. Het was dus volkomen normaal. En het was net zo normaal om achteraf gewoon “sorry” tegen elkaar te zeggen. Dat hoorde gewoon zo in een vriendschap.
‘Friends again?’ Liam had een lichte grijns op zijn gezicht staan en keek haar vragend aan. Het kostte Belle nog geen seconde om daar een antwoord op te vinden.
‘Yeah, definitely.’ Was dan ook haar antwoord.