019

Toen ik bovenkwam deed ik mijn kamerdeur met mijn voet toe en zette vlug mijn kop op mijn nachtkastje. Ik had bijna mezelf verbrand aan het oor van mijn kop en blies een paar keer op mijn vingers, hopend dat de lichte pijn snel zou weggaan.
Daarna liep ik naar mijn bureau en keek met een glimlach naar al mijn schetsen. Niall had elke tekening afzonderlijk bekeken en daardoor lag alles ook een beetje chaotisch op mijn bureau. Normaal gezien zou ik daar gek van worden, maar nu gaf het me enkel nog een blijer gevoel. Ik had echt het gevoel dat ik een nieuwe vriend had. Iemand van wie ik eerst dacht dat hij mijn vijand was. Ik wist zelf ook wel dat het onmogelijk voor hem was om met mij te praten op school, maar dat begreep ik. Ik was al blij dat ik met hem kon praten. En buiten school was het zelfs nog leuker.
Ik stond zo zeker tien minuten met een grijns op mijn gezicht na te denken toen het me ineens te binnen schoot dat mijn kop chocomelk nog steeds onaangeraakt op mijn nachtkastje stond. Ik liep er vlug naar toe en ging op mijn bed zitten terwijl ik de chocomelk vast nam. Ondertussen was hij al lauw geworden en ik dronk er met gulzige slokken van. Na de kop helemaal te hebben uitgedronken ging ik met een moe gevoel op mijn bed liggen en begon na te denken over vandaag. Wat een normale dag zou worden voor me was helemaal anders uitgedraaid. Ik had met Niall gepraat en zelfs een vriend gemaakt.
Ik betrapte mezelf erop dat ik telkens als ik aan Niall dacht ik geen glimlach kon onderdrukken en dus als een bezetene zat te glimlachen naar het plafond naar mijn kamer.
Ik dacht aan Niall en mijn tekeningen, hoe hij telkens bij elke tekening weer hetzelfde had gezegd. ‘En deze is weer zo mooi. Even mooi als de vorige. Ze zijn allemaal mooi.’ Daarna had hij naar me omgekeken en me diep in de ogen aangekeken, als teken dat hij het meende. Ik had telkens mijn ogen verlegen afgewend. Ik kon de hele situatie nog zo voor me zien als ik mijn ogen sloot.
Plots kreeg ik een idee en ging in een snok rechtzetten.
‘Wat als…’ zei ik luidop tegen mezelf en ik keek onbewust naar mijn schetsboek en tekenspullen. Ik stond op en ging op mijn bureaustoel zitten. Ik bedacht me nog even, maar begon dan uiteindelijk toch. Ik ging een portret van Niall maken, als verrassing voor hem.