Masked || O53

Die avond zat ik samen met Blaine op z’n kamer. Hailey, Shannen en Chris hadden voorgesteld om ons alleen te laten, en daar was ik hen dankbaar voor. Ook al had ik al een hele dag met Blaine doorgebracht, dit was toch anders. Hier waren we alleen. Niemand die op onze bewegingen en woorden lette. Dit was samen zijn.
Ik haalde mijn hoofd van zijn borst en ging rechtzitten. ‘Ik ken je niet, Blaine.’ Kwam er over mijn lippen terwijl ik recht in zijn prachtige bruine ogen keek. Terwijl ik het volgende zei, wendde ik mijn blik af. ‘Daarom dat ik eerst niet wist wat ik moest doen.’
Even twijfelde ik of hij wel snapte wat ik bedoelde maar toen zijn blik van verward naar begrijpend veranderde, was ik er zeker van dat hij het snapte. Hij pakte mijn hand vast en glimlachte een beetje van zijn tanden bloot. ‘Dat begrijpt ik.’ Met zijn hand die niet om mijn hand lag, stak hij wat haar achter mijn oor. ‘Vraag maar raak. Ik zal op alles antwoorden.’
‘Dus je komt uit Denver, maar waarom ben je dan hier naartoe gekomen? Een internaat daar in de buurt zou toch veel makkelijker voor je zijn?’ Klonk mijn eerst vraag.
‘Laten we zeggen dat de band tussen mij en mijn ouders niet zo goed is.’
‘Dan maken we hetzelfde mee.’ Fluisterde ik.
‘Wat zei je?’ Het was niet echt de bedoeling dat hij het zou horen. ‘Heb je ook problemen met je ouders?’ Vroeg hij voorzichtig.
‘Hé, ik ging hier de vragen stellen.’ Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en hoopte dat hij zou geloven dat het een gemeende was. Maar een gemeende kreeg ik nu niet meer op mijn gezicht. Niet nadat dit onderwerp ter spraken was gekomen. ‘Heb je broers of zussen?’ Luidde mijn volgende vraag.
Blaine schudde zijn hoofd. ‘Ik wilde er wel graag. Zeker zo iemand zoals jij hebt.’ Hij glimlachte een beetje afwezig. ‘Maar ik ging te vroeg weg.’
‘Wat bedoel je daarmee?’
Hij keek terug op en keek me niet-begrijpend aan. ‘Wat bedoel ik met wat?’
‘“Maar ik ging te vroeg weg.” Wat bedoel je daarmee?’ Herhaalde ik.
‘Gewoon.’ Hij hoopte dat ik dat als een deftig antwoord zag, maar dat deed ik niet. Ik bleef hem vragend aankijken waardoor hij dan toch meer uitleg gaf. ‘Ik ben al een tijdje weg van huis. Misschien heb ik ondertussen wel al een broer of zusje, maar ik haar niets van mijn ouders. Ze betalen alleen mijn studies.’
Ik knikte, duwde Blaine voorzichtig terug op het bed en legde mijn hoofd weer op zijn borst. ‘Dat is al weer genoeg voor vandaag.’


Met het vorige hoofdstuk was ik het vergeten te zeggen. O_o Ik heb mijn record met aantal hoofdstukken in één verhaal verbroken, en dat dan nog wel op twee maanden tijd. Normaal duurt dat zeker drie maand of zo. xd Ik hoop dat jullie ervan genieten?