Hoofdstuk acht: Regrets • 8.1

Hoofdstuk acht: Regrets


Het was één uur en Liam liep nors de studio’s binnen. Zijn humeur was er in de loop van de dag helemaal niet beter op geworden. De ruzie met Belle zat hem namelijk nog steeds dwars. Nog steeds verweet hij zichzelf dat hij een ongelooflijke idioot was geweest. Belle had dan ook alle recht om kwaad op hem te zijn.
Zijn vingers sloten zich om de deurklink van de deur die toegang gaf tot opnamestudio. Hij duwde hem ruw omlaag en duwde vervolgens de deur open. Hij had best wel wat kracht op de deurklink gezet waardoor de deur ruw openvloog en tegen iemand opknalde. Hij had natuurlijk niet kunnen zien dat er iemand aan de andere kant stond.
‘AU! Dude, watch it!’ Louis wreef pijnlijk over zijn arm, wat dus ook duidelijk maakte dat hij de persoon aan de andere kant was geweest. Liam keek de jongen even kort aan met een niet-zo-vriendelijke blik in zijn ogen.
‘Was dan ook niet voor de deur gaan staan.’ Snauwde hij onmiddellijk terug. Hij stapte de ruimte binnen en trok de deur met een klap achter zich dicht. Zijn antwoord had wel heel erg bot geklonken, dat besefte hij nu pas.
‘Sorry Lou.’ Mompelde hij als verontschuldiging voor zijn botheid. Hij liep naar nog een lege stoel en liet zich daarop zakken. De tas, die hij tot nu over zijn schouder had geslagen, belandde naast hem op de grond. Hij had zo het vermoeden dat er vandaag nog wel meer botte opmerkingen in het rond geslingerd gingen worden. Maar hij kon er nu gewoon even niks aan doen.
‘Geeft niets..’ Louis sprak langzaam en zijn stem had een niet-begrijpend ondertoon. Hij was het niet gewend om van Liam zo’n opmerkingen te krijgen. Normaal was hij altijd degene die in dat soort dingen heel rustig en nuchter bleef. Hij zou zich eerder uren verontschuldigen dan zijn vrienden af te snauwen. Deze reactie verraadde dan ook dat er iets niet in orde was met hem.

‘Gaat het wel?’ Louis keek Liam vragend aan. De andere jongens hadden inmiddels ook al hun volle aandacht op hem gericht. Geen van hen wist waarom Liam opeens zo prikkelbaar reageerde. Oké, sinds die nachtmerrie was hij altijd wel een beetje chagrijniger omdat hij weinig sliep. Vandaag was het echter nog erger dan gewoonlijk.
Liam knikte en probeerde zo normaal mogelijk te reageren. Hij wou zijn vrienden niet lastigvallen met nòg één van zijn problemen. Daar zouden ze inmiddels ook wel weer genoeg van hebben.
‘Yeah, I’m fine.’ Verzekerde hij het groepje ervan. Ergens hoopte hij gewoon dat ze erin zouden trappen en er verder geen vragen meer over zouden gaan stellen. Hij had gewoon geen zin om heel de ruzie opnieuw te beleven wanneer hij zijn uitleg zou doen.
Zoals verwacht trapten de vier jongens er zonder problemen in en zwegen er verder over. Althans, drie van de vier. Zayn had inmiddels al snel door dat er wel degelijk iets aan de hand was. Daar kende hij zijn beste vriend wel goed genoeg voor.
Hij was dan ook niet van plan om het hierbij te laten..