Deel O1

De twee meisjes liepen moeizaam over de rotsen. De zon stond laag aan de hemel en het was uitgestorven.
“Zullen we zo teruggaan?” vroeg het meisje met het krullende zwarte haar. De ander keek om.
“Nog een klein stukje, Diana?” vroeg ze hoopvol. Het meisje genaamd Diana stopte hijgend en veegde haar zwarte krullen uit haar gezicht. Hun weg werd versperd door een groot rotsblok.
“Lotte?”
“Ja?”
“Wil je hier écht overheen?” Lotte sloeg haar ogen ten hemel.
“Natuurlijk!” Ze zette haar voet op een platte stee en klom moeizaam over de steen. “Wauw!” riep ze plotseling uit.
“Wat?” vroeg Diana.
“Zie die ruïne daar!” Diana keek nieuwsgierig op en ging op de platte steen staan, vanwaar Lotte haar over de steen hielp klimmen. Ze wist niet wat Lotte bedoelde met ‘ruïne’, maar zag wel een prachtig kasteel op een heuvel, met ontelbaar veel torens, en een groot meer dat zich onderaan de heuvel uitstrekte.
“Laten we er naar toe gaan,” stelde Lotte voor en ze liep vastberaden verder. Diana kreunde. Lotte was nog nooit op vakantie geweest, en toen ze met Diana en haar ouders op vakantie ging naar Schotland haalde ze zich de hele tijd rare ideeën in haar hoofd. Even keek ze achterom, maar toen volgde ze enigszins met tegenzin de voetsporen van Lotte.
Met pijn in hun voeten en rug stonden ze een klein eindje van het kasteel. Lotte staarde om een of andere reden naar een grassprietje, maar Diana keek geïnteresseerd naar het enorme kasteel. Om een of andere reden deed het haar denken aan Zweinstein. Het had gewoon zo Zweinstein kunnen zijn, met al die torens en gangetjes en bruggen. Iets zorgde er voor dat ze een paar stappen dichterbij zette, maar tot haar eigen verbijstering hield Lotte haar tegen.
“Niet doen,” zei ze, “het ziet er gevaarlijk uit!” Stomverbaasd staarde Diana haar aan.
“Hoe bedoel je?”
“Het ziet er echt heel bouwvallig uit, en op dat bordje staat dat er hier gevaar voor vallende stenen is.” Diana keek rond.
“Waar zie jij een bordje? En kom op, dat kasteel ziet er zo goed als nieuw uit!” Even keek ze weer naar het kasteel. Er vloog een of andere vogel uit een van de torens.
“Zie je het niet? Het staat recht voor je!” Ze wees op het grassprietje, “kijk, het staat daar: Pas op: vallende stenen!” Diana fronste.
“Ik weet niet waar je het over hebt. Kom, laten we gaan kijken, het ziet er echt mooi uit.” Ze liep verder. Het pad liep vrij steil, maar was wel fijn stevig.
“Jemig, dit is echt heel erg zwaar,” hijgde Lotte.
“Ach, welnee, het-” Maar ze had iets gezien.
Vijf jongeren liepen lachend het kasteel uit, allemaal in vreemde zwarte kleding. Eén van de drie jongens bleef plotseling stil staan, en stootte de anderen aan. Hij had haar en Lotte gezien. Ze zeiden wat tegen elkaar en staarden Diana en Lotte aan. Het meisje met het blonde haar maakte zich los uit de groep en liep op hen af.