*~64~*

64.
Ayumi voog haar tranen gauw uit haar ogen en draaide zich om naar hun leader. “Pein-Sama, asjeblieft dit is belangrijk.” Itachi keek half over zijn schouder in waardoor je net zijn ene oog kon zien, waarvan de Sharingan was geactiveerd. Pein’s blik verharde “Waar gaan jullie naar toe?” “Katsu zoeken.” Pein staarde even ongelovig naar de twee ninja’s voor hem. “Hij is op een missie met Madara.” Pein’s stem was laag en gaf een rilling over Ayumi’s rug. Itachi draaide zich om en liet zijn Sharingan in Pein’s Ringan staren. De gang viel even stil toen ze elkaar bleven aankijken zonder een woord te zeggen. “Dat kan me niet schelen. Madara moet worden gestopt voordat er niks meer overblijft van Katsu.” Pein liet zijn schouder zakken alsof hij had verloren. “Ik weet niet hoe het is om een kind te hebben, en ik snap dat jullie Madara haten voor wat hij jullie aandoet, geloof me je bent niet de enige. Maar jullie kunnen hem niet vermoorden, we hebben hem nog nodig.” Met die woorden draaide hij zich om en liep de lange gang uit. Ayumi staarde hem na totdat ze Itachi hoorde praten. “Kom we gaan.” Ayumi knikte in het niets en liep Itachi achterna. Ze rende al een halfuur achter Itachi aan en de vraag in haar hoofd bleef maar branden. “Itachi, hoe weet je waar we naar toe moeten?” Itachi zei even niks voordat hij zich hoofd omdraaide. “Weet ik niet.” Hij zuchtte, knipperde even en probeerde chakra’s van de twee te voelen. “Ayumi?” Ayumi keek opzij. “ja?” Ayumi dook geschrokken opzij toen er kunai op haar af kwam. Ze stonden stil op een boomstronk. Geschrokken en verward keek ze op naar Itachi. Haar ogen gloeide paars en een paarse chakra vormde zich om haar heen. “W-w-waarom deed je dat?” Itachi glimlachte nu zachtjes en wees naar de chakra om haar heen. “Daarom, jou Kekkei Genkai activeerd zich alleen als je schrikt of als kwaad bent, Althans dat is het enige wat ik weet.” Ayumi zuchtte even en hijgde nog even kort na. Madara, hij weet alles over haat Kekkei Genkai, maar hij heeft nooit wat gezegd, zelfs niet toen ze voor smeekte. “De vlinders waar je in kunt veranderen, kun je die niet gebruiken om chakra’s om je heen te voelen?” Ayumi knikte even kort en maakte een aantal handsigns. Duizende vlinders ontstonden om hun heen en vlogen alle kanten op. Ayumi sloot haar ogen en en probeerde chakra’s te voelen. Ze rende tenslotte door en de vlinder vlogen overal rond om hun heen.

Madara stond aan de kant van de enorme trainings zaal die zich in het oude huis bevond. Katsu lag in het midden op de grond. Schaafwondjes zaten op zijn armen en de rest van zijn lichaam zaten ook onder de vegen. Een klein straaltje bloed gleed over zijn voorhoofd heen naar beneden en kleurde zijn wang rood. Hij lag op zijn rug en staarde lusteloos naar het plafond. Zijn borstkas ging snel op en neer terwijl hij hijgend om de zoveel tijd even kuchtte. Hij kromp even in één toen Madara’s zware stem door de zaal galmde. Zijn zware stem weerkaatste tegen de kale muren en het volume dat Madara gebruikte leek plotseling wel tien keer harder. “Sta op” Katsu stond zonder protesteren op en stond weer recht in het midden. “Nog een keer” De stem was kalm, maar o zo gevaarlijk. Zijn stem sneed dwars door je huid en zijn ogen konden je doorboren op de pijnlijkste en langzaamste manier. Katsu zei nike terug en begon meteen met handsigns te maken. Zijn Sharingan was nog steeds niet gedeactiveerd en met snelle bewegingen rende hij op zijn oom af. Een vuur schoot alle kanten op. Madara ontwijkte alles snel en schopte Katsu vol in zijn maag. Katsu landde een aantal meter verder op de grond en bewoog niet. Hij kreunde niet, hij trok geen pijnlijk gezicht, hij maakte geen pijnlijk geluidje, hij deed niks. Het enige geluid dat de kille kamer vulde was Katsu’s gehijg. Madara’s ogen rolde over Katsu heen, hij wist het zeker, de jongen was totaal gekraakt. Katsu keek terug en er was geen emotie te bekennen op zijn gezicht, zelfs zijn ogen waren donker…gewoon weg leeg. Het enige wat hij deed was wachten op een bevel van Madara, zijn meester. Madara gijnsde en grinnikte even voordat zijn gezicht terug naar serieus veranderde. “Sta op, en doe het nog een keer” Katsu knipperde even met zijn ogen. Alles was zo wazig geworden en hij zag dubbel. Alles was gevoelloos geworden.

Reacties onegai~~