Chapter O37

NIALL HORAN

Langzaam opende ik mijn ogen door iets wat hevig begon te trillen. Ik kon niets anders bedenken dan mijn gsm omdat ik mijn wekker daarop gezet had. Ik draaide mijn hoofd lichtjes zodat ik naar de TV kon kijken die nog steeds aanstond. Het hoofdmenu van de film was nog steeds op het scherm te zien. We waren kennelijk dus in slaap gevallen tijdens de film.
Mijn aandacht ging al veel vlugger uit naar het slapende meisje in mijn armen. Ik liet mijn vingers voorzichtig door haar bruine haar glijden dat een beetje warrig om haar gezicht heen lag. Haar borstkas ging langzaam op en neer wanneer ze adem haalde. Naar mijn mening zag ze er echt ongelooflijk schattig uit. Het was echt zonde om haar wakker te maken, maar ik had nu even geen andere keuze.
‘Grace, wakker worden..’ Ik duwde zachtjes tegen haar schouder met mijn hand zodat ze wakker zou worden. Het leverde me enkele en diepe zucht en een kleine beweging op. Het was ook wel te denken dat ze niet onmiddellijk wakker zou gaan worden.
‘Grace kom op..’ Dit keer duwde ik wat harder tegen haar schouder in een tweede poging haar wakker te krijgen. Ze opende langzaam haar ogen en knipperde enkele keren verwoed. Op haar gezicht stond een verwarde uitdrukking.
‘Hmm?’ Het was eerder een slaperig geluidje dat er uit haar mond kwam. Ik grinnikte zachtjes en veegde enkele plukjes haar uit haar gezicht. Het deed gewoon pijn om te weten dat ik haar over enkele uren minstens twee maanden lang niet meer zou gaan zien.
‘It’s time to get up sunshine.’ Ik had nog heel wat te doen voordat ik zou vertrekken. En daarbij moest de woonkamer ook nog even opgeruimd worden. Al was er nu ook weer niet al teveel rommel te vinden. We waren erg netjes geweest gisteren.
‘Ugh, moet dat echt?’ Vroeg Grace zuchtend en lichtjes geïrriteerd. Het was duidelijk dat ze nog moe was en geen zin had om op te staan. Ik knikte bevestigend op haar vraag en strekte mijn armen een keer flink uit.
‘Jup, dat moet echt.’ Bevestigde ik nu nog een keer luidop. Waarschijnlijk had ze ook wel door dat dit de laatste uren zouden zijn die we met elkaar hadden. Daarom had ze ook geen zin om op te staan volgens mij. Ze mompelde nog iets wat ik niet kon verstaan.
‘Oké dan..’ Deze woorden kon ik dan wel weer verstaan. Langzaam duwde ze zich overeind met haar armen zodat ze recht kon gaan staan. Doordat zij recht was gaan staan kon ik nu zelf ook overeind komen. Mijn benen voelden eigenlijk best wel stijf aan.
‘Om hoe laat moest je ook alweer bij het vliegveld zijn?’ Grace keek me vragend aan terwijl ze haar vraag stelde. Aangezien ik in Ierland woonde moest ik het vliegtuig nemen om uiteindelijk in Londen te geraken. Daar stond onze tourbus dan op ons te wachten. Ik legde een paar kussens terug in de zetel die er tijdens de nacht uit waren gevallen.
‘Om tien uur.’ Antwoordde ik uiteindelijk. Het was helemaal geen lange vlucht, dus dat scheelde ook alweer. Grace knikte eventjes en besloot toen om de DVD maar terug weg te stoppen. Ik kon gewoon zien dat ze het er erg moeilijk mee had. En om eerlijk te zijn was ze niet de enige die er toch wel een beetje tegenop zag. Het ging niet fijn worden haar elke dag te missen. Dat wist ik maar al te goed.
‘Je weet toch wel dat ik je zó vaak ga bellen dat je mijn stem beu bent hé?’ Ik keek haar grijnzend aan toen ze zich omdraaide van zodra ze mijn stem hoorde.

‘Niall, jou stem kan je gewoon niet beu worden.’