Hoofdstuk zeven: Feeling very stupid • 7.3

‘Ik irriteer me gewoon aan het feit dat je het niet nodig vind om me te vertellen dat je een vriendje hebt!’ Zo, Liam had het eruit gegooid en voelde zich eerlijk gezegd wel opgelucht. Hij zag hoe Belle verstijfde en hem verstomd aankeek. Ook wist hij dat er nog steeds een kwade blik in zijn ogen stond. Hij was dan ook nog steeds kwaad, net zoals zij waarschijnlijk. Het bleef een tijdje stil tussen hen.
Belle liet de woorden even tot zich doordringen en probeerde ze te begrijpen. Hoe kon hij nu denken dat ze een vriendje had? Want die had ze overduidelijk niet. Ze had zelfs al een tijdje niemand meer gehad om het nog beter te maken.
‘Jezus, hoe kom je daar nu weer bij?’ Ze keek hem niet-begrijpend aan. Ze wist niet wat de verklaring was, maar de informatiebron die hij gebruikte was echt niet betrouwbaar.
Liam begon het zo langzaamaan ook beu te worden en kwam nu ook overeind. Hij plaatste zijn beide handen op het tafelblad, maar hield zijn blik nog steeds op haar gericht. Het zag er naar uit dat ze het ook nog eens ging ontkennen.
‘Je achtergrond zegt genoeg. Vind je zelf ook niet?’ Hij knikte naar de het toestel dat ze in haar handen hield. Ze zou vast en zeker wel goed genoeg weten waar hij het over had. Belle drukte dan ook en knopje in zodat ze haar achtergrond kon bekijken.
Belle zag de jongen die hij bedoelde en vond het idee alleen al heel erg smerig. Dacht hij nu werkelijk dat die jongen haar vriendje was? Vlug richtte ze haar blik weer op Liam en keek hem doodserieus aan.
‘Die jongen is mijn broer.’ Was het enige wat ze nog tegen hem zei. Kwaad stopte ze haar gsm weg en nam ze haar jas van de rugleuning. Ze had geen zin om nog een seconde langer in zijn buurt te blijven. Hij was nu wel ver genoeg gegaan voor een hele tijd.

Liam kon zich op dit moment wel voor zijn hoofd slaan. Als Belle haar jas niet had genomen zou hij dat ook nog echt gedaan hebben. Hij vond zichzelf op dit moment zelfs een ongelooflijke idioot. Het was verdomme haar broer..
‘Belle, ik..’ Hij kreeg de kans niet eens om zijn zin af te maken door haar stem die hem onderbrak. Haar jas had ze inmiddels ook weer vlug aangetrokken.
‘Nee Liam, ik heb je excuses niet nodig.’ Belle keek hem niet aan en sloeg haar tas die ze had meegenomen over haar schouder heen. Ze hoefde zijn excuses niet, die mocht hij voor haar part gewoon fijn inslikken.
Toen ze al haar spullen had beende ze nog steeds kwaad naar de deur. Haar hand rustte op de deurklink, maar voordat ze de deur opende draaide ze zich half terug om. Ze had nog één ding wat ze tegen Liam wou zeggen.
‘Weet je, echt bedankt voor het vertrouwen dat je in me hebt. Ik zal je nog een keer helpen met dat probleem van je.’ Belle wist wel dat het grof klonk, maar ze had toch iets meer vertrouwen van hem verwacht. Blijkbaar had ze dat vertrouwen dus niet. Nu duwde ze de deurklink wel omlaag en verliet vervolgens het appartement.
Liam keek verslagen toe naar de deur die achter het meisje weer in het slot viel. De woorden die ze sprak waren hard aangekomen, maar ze had wel gelijk. Hij had haar moeten vertrouwen en hij had niet zo achterdochtig moeten zijn.
Met een diepe zucht liet hij zich terug op de stoel zakken.
Er was maar één zin om zijn gevoelens op dit moment perfect te omschrijven:
Feeling very stupid.