Hoofdstuk zes: Here we go again • 6.3

Liam trok in een simpele beweging zijn T-shirt over zijn hoofd en gooide dat in de wasmand. Dat ding zat trouwens echt overvol, hij moest dringend eens zijn was gaan doen. Helaas was hij een jongen en had hij niet zoveel verstand van die dingen. Hij vond het zelfs vreemd dat je zelfs je was moest sorteren voordat je het in de wasmachine deed. Achja, misschien kon hij morgen Belle wel even om hulp vragen.
Zijn jeansbroek werd vervangen door een oude joggingbroek die hij altijd droeg om in te slapen. Of wat je tenminste slapen kon noemen. Hij poetste nog vlug zijn tanden en deed toen het licht in de badkamer uit. Zijn bed zag er echt heel erg aantrekkelijk uit toen hij de slaapkamer binnen kwam wandelen. De dromenvanger die nog steeds aan de muur hing trok nog wel het meeste zijn aandacht. Hij vond het nog steeds raar dat dat ding echt gewerkt had.
De frisse dekens vielen zachtjes over zijn lichaam heen toen hij er even aan trok. Het voelde nu best koud aan, maar daar zou straks vast en zeker verandering in gaan komen. Hij was al lang blij dat hij eindelijk rustig in zijn bed kon liggen. Zelfs het lange zitten op een stoel tijdens het interview had hem na een tijdje geïrriteerd. En de vrouw die het interview had afgenomen zo mogelijk nog meer.
Hij kon best begrijpen dat ze wou weten wat er aan de hand was tussen Belle en hem, maar ze bleef er over doorvragen. En dat terwijl er eigenlijk helemaal niets over te vertellen viel. Alleen de verklaring van de foto dan. Hij slaakte een geïrriteerde zucht terwijl hij zich op zijn zij rolde. Nu had hij het perfecte zicht op zijn nachtkastje.
Een voorwerp dat niet van hem was lag op het nachtkastje. Hij fronste zijn wenkbrauwen en duwde zich met zijn armen omhoog. Zijn rechterarm strekte hij uit zodat hij het voorwerp in zijn hand kon nemen. Het moest vast en zeker de gsm van Belle zijn. Hij drukte met zijn duim op één van de knopjes zodat het licht van het scherm aansprong. Op de achtergrond was een foto van het meisje te zien, met nog een andere jongen. Hij had geen idee wie het moest voorstellen. De foto bezorgde hem een vreemd gevoel dat hij niet onmiddellijk kon plaatsen. De gsm belandde uiteindelijk dan gewoon terug op het nachtkastje.

Liam draaide zich met zijn rug naar het nachtkastje toe zodat hij niet meer naar de gsm hoefde te kijken. Toch vroeg hij zich nog steeds af wie die jongen was. Misschien moest hij daar morgen ook maar eens onopvallend achter gaan vissen. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht bij dat plan.
Enkele minuten later begonnen zijn ogen langzaam dicht te zakken. Het was niet mogelijk om er nog langer tegen te vechten. Hij was moe en wou slapen, niets anders. De dekens had hij hoog opgetrokken waardoor ze de helft van zijn gezicht bedekten. Langzaam verloor hij het besef van wat er rondom hem heen gebeurde, een teken dat hij in slaap aan het vallen was. Zijn langzame ademhaling die lichtjes hoorbaar was, was nog eens een bevestiging. Het zag er allemaal erg vredig uit.
Enkele uren veranderde dit tafereel echter weer. Een frons stond op Liam’s voorhoofd en hij bewoog onrustig in zijn slaap. De hitte die hij voelde werd ook gewoon onverdraagbaar voor hem. Hij wist perfect wat dit betekende en wat het volgende zou zijn dat komen ging. Hij kende het vanbuiten, maar toch geraakte hij er niet aan gewend. Hij haatte het, net zoals de oranje gloed die hij nu in zijn beeld kreeg.
Here we go again..