Masked || O49

Ik zuchtte zachtjes en ging op zijn bureaustoel zitten, waar ik eerst nog een broek moest afhalen voordat ik kon zitten.
Hij was me met zijn ogen gevolgd en keek me nu juist hetzelfde aan als toen ik nog bij de deur stond. Ik zag één enkele traan over zijn wang rollen. Juist waar die op de rode handafdruk van mijn hand kwam, veegde hij die weg met het hand waar nog steeds het kruis in lag.
‘Blaine.’ Zijn naam kwam niet over mijn lippen. Het werd alleen gevormd door mijn lippen. Hoe ik hem daar zo zag zitten, kreeg ik medelijden met hem. Ik kon niets meer zeggen. Wat kon ik nu zeggen om het goed te maken? Om hem er niet zo te zien zitten. Wat moest ik doen? Ik keek even naar mijn voeten die ongemakkelijk heen en weer bewogen en keek dan weer naar Blaine. Hij had ook naar mijn voeten gekeken. ‘Geef me alsjeblieft ook een mep in mijn gezicht.’ Fluisterde ik terwijl mijn ogen smekend stonden. ‘Vergeef me.’ Deze twee woorden waren zachter dan gefluister maar toch nog hoorbaar.
Blaine stond recht en kwam vlak voor me staan. Ik sloot mijn ogen en wachtte op de klap, maar die kwam niet. Hoelang ik ook wachtte. Hij kwam niet. Daarin tegen voelde ik twee warme armen rond mijn lichaam die me tegen Blaines borst duwden. ‘Het spijt me.’ Fluisterde hij in mijn haar.
Ik sloeg mijn armen nu ook om hem heen en stond recht van de stoel. ‘Het spijt mij.’ Ik legde de nadruk op mij. Ik had hem geslagen, dus het was mijn schuld. ‘Het spijt me echt.’ Ik verstevigde mijn greep en verschool mijn gezicht tegen zijn shirt.
‘Raina.’ Fluisterde hij weer. Hij zei mijn naam niet om iets aan te kondigen dat hij wilde zeggen. Hij zei het gewoon en bedoelde er niets mee. ‘Raina.’ Zei hij weer. Hij legde zijn kin op mijn hoofd terwijl ook hij zijn greep verstrakte.
Een eerste traan rolde uit mijn ooghoek en werd geabsorbeerd door zijn shirt. Al snel volgden er meer en ontstonden er natte plekken op zijn shirt. ‘Het spijt me echt, Blaine.’ Een luide snik ontsnapte uit mijn mond. ‘Ik– Het was gewoon–’ Weer een luide snik. ‘Ik weet het niet.’ Kwam er dan toch over mijn lippen. Nog een traan ontsnapte uit mijn ooghoek.
Ik was er zeker van dat hij ook aan het huilen was. Dat werd een paar seconden later bevestigd door een snik die niet van mij kwam.


Nog één hoofdstuk en we zitten aan 50 O_o Amazing, right? Ik weet nog niet wat ik met hoofdstuk 50 ga doen, maar ik beloof dat jullie het leuk gaan vinden! (: