Masked || O47

Ik was best wel trots over wat ik had gedaan. Daarom liep ik ook trots naar mijn kamer om me daar op mijn bed te ploffen met een grote grijns op mijn gezicht. Ik weet dat ik nu eigenlijk kwaad moest zijn op alles en iedereen, maar ik kon het niet. Ik kon alleen kwaad zijn op Blaine.
Er werd zachtjes op de deur geklopt die daarna voorzichtig werd opengedaan door Hailey. Ik draaide mijn hoofd naar haar, met nog steeds diezelfde grote grijns. Ze sloot de deur en kwam voor me op de grond zitten.
‘Ik snap je niet.’ Was het enige wat ze zei. Ze vroeg niet wat er gebeurd was of hoe ik me voelde. Ze zei alleen dat ze me niet snapte. ‘Waarom zit je nu te grijnzen als je daarjuist zo’n scène hebt gemaakt? Normale mensen zijn nu boos.’
Ik haalde mijn schouders op en bleef grijnzen. ‘Ik ben ook niet normaal, dat weet je.’ Ik zuchtte en nu pas verdween de grijns van mijn gezicht. ‘Hailey, zo wilde ik mijn eerste kus niet. Niet met iedereen die erop zit te kijken. Zoiets moet romantisch zijn, op een speciale dag, op een speciaal moment.’
‘Het was je verjaa– Wacht. Dat was je eerste kus?’ Vroeg ze verwonderd.
Ik zuchtte weer en sloeg mijn blik neer. Daar ging mijn trotste gevoel. ‘Je weet dat ik nog nooit een vriendje heb gehad. Laat staan één gezoend.’
‘Ik dacht gewoon dat je misschien tijdens de vakantie eens iemand gezoend had. Op een feestje, een beetje te veel gedronken. Je weet wel.’
‘Nee! Dat weet ik niet! En dat weet jij!’ Brulde ik naar haar. Eén enkel traan rolden zachtjes over mijn wang naar mijn kin om dan op mijn broek kapot te spatte. ‘Dat weet je.’ Fluisterde ik terwijl ik naar het natte plekje op mijn broek bleef kijken.
Aan mijn linkerkant voelde ik het bed inzakken wat betekende dat Hailey naast me was komen zitten. ‘Het spijt me, Raina. Ik bedoelde het niet zo.’ Ze sloeg haar arm om me heen. ‘Raina,’ Begon ze. ‘Wat was het probleem? Het is vandaag een speciale dag. Het was romantisch en als je niet had rechtgestaan, hadden wij er niets van gemerkt.’
Ik keek op en keek heel even in haar licht blauwe, bijna grijze ogen voordat ik mijn hoofd op haar schouder legde. ‘Ik ken Blaine niet.’ Fluisterde ik dan zachtjes.
‘Leer hem dan kennen.’ Ze pakte mijn kin met haar duim en wijsvinger vast en dwong me haar aan te kijken. ‘Hij is een goed jongen, alleen heeft hij een slechte timing. Doe vriendelijk tegen hem.’ Nadat ze dat zei sloeg ze haar armen om me heen en gaf me een stevig knuffel. Zo bleven we een tijdje zitten.


Terwijl ik aan het schrijven was, zag ik dat het al hoofdstuk 47 is! O_o We zijn bijna aan 50 en dat is een paar hoofdstukken later dan een record voor het aantal hoofdstukken (: Gaan we dan ook het record aantal kudo's en reacties verbreken? (a)