Chapter O35

GRACE SANDRELLI

Eén week en zes dagen later..

Morgen zou Niall op tour vertrekken met de andere jongens. Die waren inmiddels ook weer allemaal naar huis gegaan zodat ze hun spullen konden pakken en afscheid konden nemen van hun familie. Het enige probleem bij mij was: ik wou helemaal geen afscheid van Niall nemen. Het liefst wou ik hem gewoon bij me houden, maar dat was niet mogelijk.
‘Je bent veel leuker met een glimlach op je gezicht.’ Niall gooide zijn koffer dicht dat eindelijk helemaal ingepakt was en stond op. Op zijn gezicht was wel een kleine glimlach te bespeuren. Ik vroeg me nog steeds af hoe hij het klaarspeelde om zo vrolijk te blijven..
Hij liep naar me toe en legde zijn handen tegen mijn wangen aan. Eén van zijn duimen streelden zachtjes over mijn huid heen. Ik werd nu bijna gedwongen hem aan te kijken waardoor ik zowat verdronk in zijn prachtige ogen.
‘Voor mij?’ Smeekte hij met een zielig blik in zijn ogen. Het zag er best wel grappig uit waardoor er een klein, waterig glimlachje op mijn gezicht verscheen. Zelfs op dit soort momenten wist hij me weer te laten lachen. Ookal moest je een vergrootglas gebruiken om het te kunnen zien..
‘Much better.’ Zei hij grijnzend en drukte vervolgens zijn zachte lippen op die van mij. Omdat dit waarschijnlijk één van de laatste keren was moest ik er echt ten volle van genieten. Het duurde niet lang voordat ik zijn tong langs mijn lippen voelde strijken, vragend om toestemming. Die toestemming gaf ik hem met plezier door mijn mond een stukje te openen. Onze tongen speelden voor een tijdje een vrolijk spelletje met elkaar.
Niall’s handen zakten weg van mijn wangen en dwaalden af naar mijn onderrug. Daar bleven ze dan ook netjes rusten. Ik had mijn eigen armen inmiddels losjes om zijn nek heen geslagen en liet mijn vingers door zijn blonde haar glijden. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat een jongen zo perfect kon zijn? Was dat wel toegelaten?

‘You know what?’ We zaten inmiddels op Niall’s bed. Hij leunde met zijn rug tegen de muur en had me tegen zich aan getrokken. Zijn armen waren stevig om me heen geslagen. Net alsof hij bang was dat ik weg ging lopen ofzo.
‘No, what?’ Vroeg ik lachend toen hij geen aanstalten maakte om verder te praten. Het gebeurde wel vaker dat hij midden in een zin stopte omdat hij verder nadacht.
‘Vanavond gaan wij gewoon gezellig een film kijken. Alleen wij twee.’ Ik moest glimlachen bij het horen van zijn idee. Toegegeven: het klonk helemaal niet slecht. En daarbij was het een perfect excuus om nog wat meer tijd in zijn armen door te brengen. Ik moest nu gewoon alle kansen grijpen die ik nog kon krijgen. En waarschijnlijk dacht hij daar hetzelfde over.
‘Dat lijkt me een geweldig idee.’ Bevestigde ik nu ook luidop. Het zou nogal idioot overkomen om gewoon mijn mond te houden en daar wat stom te zitten glimlachen.
‘Oké, dat is dan afgesproken.’ Ik kon de vrolijkheid in zijn stem horen. Nog iets wat ik ging missen: zijn prachtige stemgeluid. Op de één of andere manier had zijn stem altijd een geruststellende werking op me.
Hij boog wat naar me toe en drukte een kus op mijn wang. Vlinders vlogen weer op en bezorgden me een plezierig gevoel in mijn buik.

Gosh, I loved that boy so damn much.