017

Ik gooide mijn deur open en liep naar binnen. Ik ging vlug op mijn bed zitten en zag Niall met open mond mijn kamer te bestuderen. Zo speciaal was ze nu ook weer niet, apart van de hele muur met zelfgemaakte tekeningen dan.
‘Heb je deze getekend?’ vroeg Niall verbaasd.
Ik knikte. ‘Ja.’
‘Ze zijn goed.’ Hij liep naar de muur toe en ging met zijn gezicht een paar centimeter van een tekening staan. Het was een tekening van lucht en wolken. Één van de dingen die ik het liefste tekende. ‘Dit is echt heel goed,’ mompelde hij, en hij draaide zich toen om naar mij. Hij liep naar me toe en ging op mijn bed zitten.
‘Waarom zei je me niet dat je tekende?’
‘Je vroeg er niet naar.’
Hij lachte even. ‘Hoelang teken je al?’
‘Sinds ik een potlood kon vasthouden,’ grinnikte ik en hij deed met me mee. ‘Nee, serieus. Ik tekende altijd als klein meisje overal op, inclusief de muren, en mijn ouders waren het zat dus hadden ze me een tekenblok gekocht en ja… Zo ontstond mijn passie voor tekenen,’ glimlachte ik.
‘En je talent,’ mompelde Niall.
‘Hm?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Niks, laat maar.’ Hij stond opnieuw recht en liep naar mijn bureau. Ik vond hem zelf wel nieuwsgierig, voor iemand waar ik nog nooit heb tegen gepraat.
‘Maak je ook portretten?’
‘Nee. Niet echt.’
‘Wat is dit dan?’ grinnikte hij, en hij hield de tekening van Rebecca omhoog. Ik stond vlug op, liep naar hem toe en snokte de tekening uit zijn handen.
‘Deze is nog niet af,’ zei ik vlug.
‘Ik dacht dat je geen portretten maakte?’
‘Deze is een uitzondering, Becca wou graag dat ik het deed, en ik kan geen nee zeggen.’
‘Je moet niet zo bang doen, hij is goed hoor.’
‘Écht?’ vroeg ik verbaasd. Niall knikte overtuigend. ‘Dat is lief,’ glimlachte ik.
‘Ach ja, ik heb zo mijn momenten,’ grinnikte hij en hij trok zijn schouders nonchalant op.
Ik grinnikte en ging toen zitten. ‘Je bent echt heel anders dan ik dacht dat je was,’ mompelde ik. Niall kwam naar me toegelopen en ging naast me zitten.
‘En jij bent anders dan ík dacht.’
Ik keek plots op en staarde hem diep in de ogen aan.
‘Waarom doe je dat dan?’
‘Wat?’
‘Waarom loop je bij de populaire jongens en meisjes van de school, terwijl je liever alleen bent, en mij leuk vindt? Ik denk niet dat het toegelaten is om zelfs maar met mij te praten, laat staan bij mij thuis komen, en me complimentjes geven op mijn tekeningen.’
‘Weet je wat?’ Hij keek me helder aan. ‘Screw them. Ik ga om met wie ik wil omgaan. Betekent dat daarom dat ik niet meer met de populaire mensen van de school om mag gaan? Dat kan me niets schelen. Ik wil niets liever.’
Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Écht? Waarom doe je het dan toch?’
‘Dat zei ik toch al? Omdat mijn beste vriend erbij loopt. Ik wil alleen maar bij hem lopen. De anderen zijn gewoon een onplezant extraatje.’
Ik lachte kort. ‘Ik bewonder je moed.’
Hij maakte een lichte buiging en ik moest opnieuw lachen. Niall was echt één van de grappigste personen die ik ooit ontmoet had, en ik voelde me goed bij hem.
‘Ik voel me goed bij jou.’ Ik schrok van mezelf dat ik dat luidop had gezegd, maar het was wel waar. Niall schrok even maar ontspande al vlug.
‘En ik ben blij dat ik eens mezelf kan zijn bij iemand.’