In love, death and football (Fernando Torres & Iker Casillas) 006

Ikkiee
[Iker]
Maar dan bedenk ik me dat ze helemaal niet op de tram kunnen zitten. Want ze zijn voor me afgestapt, dus misschien komen ze zo meteen op de tram. Die gedachte maakt me meteen een stuk blijer. Ook al ken ik ze nog geen dag, ze kunnen toch al heel goed mijn humeur beïnvloeden. Ik bedoel als ik aan hen denk wordt ik helemaal blij, maar begrijp me niet verkeerd ik ben niet verliefd op hen hoor. Ik had gewoon een goed gevoel bij hen. Ik kijk wat door het raam, toch valt er alleen maar een tunnel te zien. Eindelijk hoor ik het zalige geluid van het belletje, we zijn aan de halte waar ze afstapten. Ik kijk naar de deur voor me maar op het eerste zicht zie ik ze niet.
Maar dan realiseer ik me dat ze deze halte niet zijn opgestapt. De tram wil weer vertrekken maar natuurlijk moet er weer een persoon zonodig tussen de sluitende deuren kruipen. Als je de tram mist dan wacht je toch gewoon tot er een andere is. Ze komen om de vijf minuten, maar ze doen maar. Ooit heb ik eens meegemaakt dat een persoon, omdat hij nog snel wou zijn om de tram te hebben, vastzat met zijn voet tussen de deuren. Probeer daar maar eens uit te geraken en het ergste; de tram vertrok weer. Ik liep zo snel ik kon, ik was denk ik zes jaar, naar de chauffeur en hij stopte juist op tijd te tram. Niet dat ik me een held voel, nee, maar toch heb ik mijn plicht gedaan. Het handige aan de trams hier in Spanje is dat ze zo snel gaan dus voor ik het door heb zijn we aan de volgende halte.
[Jeanna]
We staan te wachten aan de tram na een lange vermoeiende dag. De tram stopt mooi voor onze neus en Valentina stapt als eerste op. We stappen naar onze vaste plaats als Valentina plotseling voor mijn neus stopt, waardoor ik natuurlijk tegen haar bots. ‘Wat is er?’ Vraag ik verbaasd.
‘Er zit iemand op onze plek.’ Zegt ze dood serieus. Ik kijk over haar schouder heen naar de plek waar we altijd zitten en zie een kop met zwart haar zitten. ‘Dan gaan we er toch gewoon over zitten?’ Blijkbaar met niet veel zin loopt Valentina verder. Ik neem een stoel vast en duw me af richting een plaatsje om te zitten. Ik plof me snel neer over de plaats waar ik normaal zit. Valentina en ik halen ons hoofd op dezelfde moment en daar zit Iker. Er verschijnt een blije blik op zijn mooi gezichtje. We kijken hem beiden lachend aan. ‘Dat is lang geleden!’ zeg ik lachend. Ook al was het een halve dag geleden. ‘Ja hé’ zegt hij lachend. ‘Hoe was je training?’ vraagt Valentina. ‘Hoe weet jij dat ik ging trainen?’. ‘Wat doet een keeper nu?’ zegt ze hoofdschuddend. Keepen, dat doet een keeper. En voetballen, doet een voetballer. Logica. Hij glimlacht met de gedachte. ‘Zo, hoe oud zijn jullie nu?’. ‘Wil je wel weten, hé?’ zegt Valentina. ‘Valentina is een beetje opgefokt. We zijn 16 jaar.’
[Iker]
Vorige week heb ik mijn rijbewijs, natuurlijk gehaald, wat verwacht je anders? Mama en papa nemen mee naar het auto salon en een verkoper komt naar ons toe. ‘Kan ik jullie helpen, misschien even rondkijken?’ ‘Dat zal niet nodig zijn. We komen de auto afhalen die we besteld hadden.’ Zegt mijn vader terwijl ik hem raar aankijk.
We volgen de man naar het magazijn en hij stopt voor een hagelwitte Audi TT. Ik kijk mijn ouders ongelovig aan en ze knikken. Ik spring ze gelukkig rond hun nek. ‘Jeej nooit meer met die stomme tram!’ Zeg ik blij. Niet denkend aan Jeanna en Valentina, de twee mensen die na een korte tijd veel voor me betekende. Niet denkend aan het feit dat zij ervoor zorgden dat iedere dag een leuke dag werd.