In love, death and football (Fernando Torres) 005

wooow
Nee, dat doe ik niet. Wat kan hun nu 2 meisjes schelen terwijl ze misschien al dubbel zo oud zijn. Damn die bal zag ik niet aankomen. 'Iker, let op waar zit jij met je gedachten?' 'Sorry, maar ik moet terug denken aan 2 meisjes die over me zaten in de tram.' 'Dat is goed, maar wil je nu toch concentreren op de training anders kan ik je de volgende match misschien niet opstellen.' Roept onze coach. Ik knik snel, maak een paar sprongen en plaats me goed zodat ik elke bal aankan. Deze heb ik vast met mijn handen, de volgende kan ik juist over het doel heen tikken. Zo gaat de training even door, dan krijgen we een pauze. Ik neem mijn lunchpakket en eet er van, gezellig met de ploeg. Met Raul kan ik eigenlijk best wel goed praten, maar met die Iván niet. Die doet zo arrogant tegen mij. 'Je moet je niets van hem aan trekken, die komt alleen met zichzelf overeen.' zegt Raul bemoedigend, nadat Iván me voor de tiende keer vuil aankijkt vandaag. Na een tijdje gaan ze penalty's nemen en wie mag er in de goal staan? Ik, ja. Een beetje zenuwachtig sta ik er, ik doe mijn best om alle ballen te pakken. Wat vrij aardig lukt, de coach kijkt me tevreden aan en zegt dat we mogen gaan douchen. Voor ik van het veld binnenga, neem ik eerst de ballen mee en leg ze in de groene mand. Eens ik binnen ben kruip ik meteen onder de douche en haal al het zweet, gras en vuil van mijn lichaam. Thuis zal ik mijn tenue ook nog eens apart mogen wassen. Of misschien kan ik het er nog juist bij een lading bij kieperen. Ik droog me af en neem mijn sportzak bij elkaar. Het is nu 3 uur volgens mijn horloge, wat gaat de tijd snel als je aan het trainen bent. Ik kijk of ik iets ben vergeten, zeg iedereen gedag en loop naar de tram. Eens hij aankomt stap ik op en ga weer op dezelfde plaats als vanmorgen zitten. Ik zet nu mijn sportzak onder de stoel want er zijn te veel mensen. Uit nieuwsgierigheid kijk ik nog eens of ik de meisjes zie zitten, maar dat is niet het geval. Een beetje teleurgesteld kijk ik voor me uit, een gesprek met hun zou de sleur van het leven wat doorbreken.
Maar dan bedenk ik me dat ze helemaal niet op de tram kunnen zitten nu. Want ze zijn voor me afgestapt, dus misschien komen ze zo meteen op de tram. Die gedachte maakt me meteen een stuk blijer. Ook al ken ik ze nog geen dag, ze kunnen toch al heel goed mijn humeur beïnvloeden. Ik bedoel als ik aan hen denk wordt ik helemaal blij, maar begrijp me niet verkeerd ik ben niet verliefd op hen hoor. Ik had gewoon een goed gevoel bij hen. Ik kijk wat door het raam, toch valt er alleen maar een tunnel te zien. Eindelijk hoor ik het zalige geluid van het belletje, we zijn aan de halte waar ze opstapten. Ik kijk naar de deur voor me maar op het eerste zicht zie ik ze niet.