Chapter O34

GRACE SANDRELLI

Het was stil in de kleedkamer en Niall keek me geschrokken aan. Hij had dus duidelijk echt niet gehoord dat ik binnen was gekomen. Mijn nieuwsgierigheid nam echt met de seconde toe. Ik wou weten wat hij voor me achterhield. Nja, ik wist niet eens zeker of ik het wel zeker wou weten. Straks ging hij me vertellen dat hij iemand anders had ofzo..
Na enkele minuten stond Niall dan toch op en kwam op me afgelopen. Met een vragende blik in mijn ogen keek ik hem aan.
‘Laten we even naar buiten gaan.’ Stelde hij rustig voor. Ik kon niets anders doen dan braaf knikken. Hij nam mijn hand losjes vast en trok me toen achter zich aan de kleedkamer uit. We wandelden door enkele gangen zonder ook maar één woord tegen elkaar te zeggen. Uiteindelijk kwamen we buiten aan de achterkant van het concertgebouw uit. Het was koud, en het hielp er niet echt bij dat mijn jas nog ergens binnen lag.
‘Oké, wat is het dat je me moet vertellen?’ Ik was inmiddels gestopt met lopen waardoor Niall automatisch ook stil bleef staan. Ik wou gewoon dat hij het eruit gooide zodat dat angstige gevoel eindelijk weer zou verdwijnen. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond.
‘Ik had het je al eerder willen zeggen, maar ik kon nooit de juiste manier of het juiste moment vinden..’ Begon hij langzaam.
‘Onze manager heeft het kunnen regelen dat we over twee weken aan een tour door heel de UK kunnen beginnen.’ Oké, ergens was dit een enorme opluchting voor me. Maar langs de andere kant was het gewoon een keiharde klap in mijn gezicht. Hoe kon ik ook zo dom zijn om te denken dat ik hem nu weer gewoon bij me had? Hij was verdomme een popster, natuurlijk zou hij gaan touren! Maar zo vlug had ik het gewoon niet verwacht.
‘Voor hoelang?’ Ik verbaasde me over de zachtheid van mijn stem. Het klonk nog net iets harder dan wat gefluister en er was een trillerige ondertoon hoorbaar. Ik moest gewoon weten hoelang hij dit keer weer zou wegblijven.
‘Dat weet ik niet precies op dit moment. Maar toch al minstens twee maanden.’ Antwoordde hij. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij de waarheid vertelde, wat ik erg waardeerde. Toch kon ik mijn teleurstelling niet verbergen. Hij zou gewoon weer twee maanden weg zijn, misschien zelfs wel langer, en we wisten beiden dat er in die twee maanden heel wat verkeerd kon lopen.
‘Het spijt me echt dat ik het zolang verzwegen heb.’ Ik kon ook wel begrijpen dat het niet gemakkelijk was voor hem om zoiets te vertellen. Niet wat er tijdens de vorige tour gebeurd was. De kans zat er gewoon in dat het nog een keer zou gaan gebeuren.
Ik voelde plots iets nats over mijn wangen rollen. Het was echt niet mijn bedoeling geweest om te gaan huilen, maar ik kon het ook niet tegenhouden. Het volgende moment voelde ik twee sterke armen om mijn lichaam heen. Niall trok me dicht tegen zich aan.
‘Hey, niet huilen.’ Fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Zijn hand wreef geruststellend over mijn rug heen in een poging me te kalmeren. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ik voelde hoe hij zijn lippen tegen mijn voorhoofd drukte en ze daar ook eventjes hield. Door mijn stomme tranen begon zijn T-shirt nu al behoorlijk nat te worden. Al leek hem dat niet te deren. Zou het geen geweldig idee zijn om zo voor altijd te blijven staan? Gewoon, veilig in zijn armen. Was het maar mogelijk..

‘Shh, It’s gonna be okay. I promise.’