024. Calls me home

Soundtrack.

We lopen rustig door een parkje. Liam heeft mijn hand stevig vast en zijn vingers zijn door de mijne gehaakt. Het geeft me een prettig en vertrouwd gevoel. Ik voelde me nooit veilig in het donker in een parkje, maar met Liam aan mij zij ben ik gewoon helemaal nergens meer bang voor. Alsof al mijn boze boemannen zijn verdwenen. Hij is mijn persoonlijke vangnet om alle dingen die me zouden kunnen kwetsen weg te jagen. Liam trekt me opeens mee naar een bankje dat langs het pad staat. Ik slaak een zwak gilletje als hij dat doet. Hij lacht zich kapot om mijn angst maar ik vind het niet grappig. ‘Ik schrok me dood’ mopper ik dan. ‘Ik bedoelde het niet zo’ zegt hij terwijl hij naast me op het bankje gaat zitten en me doordringend aankijkt. Ik glimlach naar hem en trek mijn benen op. ‘Zayn zijn baseball jack staat jou beter dan hem. Je moet vragen of je hem mag houden’ grapt Liam dan. Ik rol mijn ogen naar hem en leg mijn hoofd op mijn knieën en staar voor me uit het donker in. Liam slaat een arm om me heen en zo blijven we even zitten in stilte totdat hij zachtjes kucht. ‘Ik wilde eigenlijk iets aan je vertellen’ zegt hij dan zachtjes. Ik haal mijn hoofd van mijn knieën af en kijk hem vragend aan. Hij zucht eens diep en haalt zijn ogen van me af en staart nu zelf de nacht in. ‘Ik ben je echt heel leuk gaan vinden, Alica. Ik denk dat ik verliefd op je ben geworden’ fluistert Liam dan terwijl hij me nog steeds niet aankijkt. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wend mijn blik van zijn gezicht af en staar nu ook voor me uit. ‘Ik snap dat ik je pijn gedaan heb en het spijt me. Ik heb nergens zoveel spijt van als van dat’ zegt hij dan. Ik weet nog steeds niets te zeggen of te doen. Ik vind hem ook hartstikke leuk maar ik kan het niet. Hij heeft me meer pijn gedaan dan ik in de afgelopen jaren bij elkaar heb gehad. Mijn leven had zo geweldig leuk op dit moment kunnen zijn met mijn twee beste vrienden. Maar alles wat ik zo zorgvuldig heb opgebouwd stort nu in. Het doet me pijn om naar mijn beste vriend te kijken, wetend dat ik hem nooit meer als mijn beste vriend kan beschouwen. En ik trok Drew erin mee.

De tranen springen in mijn ogen en beginnen dan langzaam over mijn wangen te rollen. Liam kijkt naar me en ik kijk naar hem. Zijn mond zakt een stukje open en hij trekt me dan heel dicht tegen zich aan. ‘Het spijt me zo’ fluistert hij in mijn oor terwijl hij over mijn rug wrijft. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik niet boos was. Maar ik ben boos. Ik zal altijd boos blijven ondanks dat ik verliefd op hem ben. Maar ik zal hem ooit kunnen vertellen hoe gek ik op hem ben als de tijd daar is. Liam blijft me vasthouden terwijl ik zijn hele shirt nat aan het huilen ben maar het lijkt hem niet te deren. Ik maak me van hem los en kijk hem dan met mijn betraande ogen aan. ‘Ik zou willen dat ik alles kon terugdraaien en dat we opnieuw konden beginnen’ zucht Liam dan zachtjes. Ik glimlach zwakjes naar hem terwijl de tranen maar blijven komen. ‘Het spijt me van de vriendschap tussen jou en Justin’ zegt hij dan. ‘Hij heeft een kant van zich laten zien die ik nooit had willen zien’ zeg ik dan zachtjes. ‘Als het niet door mij kwam had je die kant nooit hoeven te zien’ zucht hij dan. ‘Maar die kant is er’ zeg ik dan overtuigend mogelijk. Ik weet niet waarom ik hem nu probeer te beschermen. Hij is de reden dat mijn leven een enorme puinhoop is maar toch wil ik niet dat hij zich ook maar een beetje schuldig voelt over de pijn in mijn pols. Hij is niet degene geweest die mijn pols heeft gekneusd. Dat heeft Justin gedaan en daar zal hij de gevolgen voor moeten dragen. Liam kijkt me alleen maar aan terwijl ik nog steeds zachtjes aan het snikken ben. ‘Ik moet denken’ zeg ik dan zachtjes terwijl ik een poging doe om op te houden met huilen. Liam kijkt me verdrietig aan maar knikt dan toch langzaan. ‘Neem alle tijd, ik kan wachten’ zegt hij dan zachtjes. Ik knik even. Liam steekt zijn handen naar me uit en veegt de tranen onder mijn ogen vandaan. Ik glimlach zwakjes terwijl hij naar de glinsterende tranen op zijn vingers kijkt. Hij staat dan op en trekt me van de bank af. Hij knuffelt me kort en pakt dan mijn hand stevig vast. ‘Terug naar de bus?’ vraagt hij dan lief. Ik knik langzaam.