023. Monster

Soundtrack.

Liam en ik lopen hand in hand over straat. Ik zie meisjes naar hem staren en dan krijg ik een vieze blik toegeworpen, maar het kan me niets schelen. Ze kennen hem niet dus ze moeten zich niet zo gedragen. Gelukkig komen ze niet naar ons toe voor een handtekening of foto. Daar ben ik ze dan toch dankbaar voor. ‘We zijn er’ zegt hij dan terwijl hij stil blijft staan. Ik kijk naast me en dan merk ik dat we voor de ingang van een bioscoop staan. ‘Naar welke film gaan we?’ vraag ik meteen. Ik hou van de bioscoop. Alles is gewoon veel mooier als dat ik thuis op de bank een dvd’tje kijk. ‘Geen idee, zeg jij het maar’ zegt hij lief. Ik bekijk het fel met de films die draaien en voel Liam zijn armen om mijn lichaam heen. Ik probeer me zo goed mogelijk op de titels te concentreren maar door zijn adem in mijn nek gaat het niet heel soepel. Ik besluit maar om gewoon een film aan te wijzen waar geen enge dingen in voorkomen. Een romatische komedie dus. Liam kust me op mijn neus en gaat dan de kaartjes halen zonder moeilijk te doen over welke film ik heb gekozen. Ik had eigenlijk verwacht dat een jongen wel moeilijk zou doen, maar hij niet. Hij is een leuke jongen die mij laat kiezen zonder te protesteren over welke film ik kies. Er zouden meer jongens zoals hem moeten zijn op deze wereld. Liam komt terug met de kaartjes en pakt mijn hand weer vast. We lopen op een rustig tempo naar de zaal waar de film wordt gedraaid. We hebben net gegeten dus ik hoef nu echt niets bij de film. Ik kreeg mijn bord niet eens leeg dus heeft Liam anderhalf bord eten op. We lopen naar onze plaatsen in de bioscoop. We zitten echt heel mooi. We kijken recht op het scherm en kunnen alles goed zien. Als de film begint kruip ik dicht tegen Liam aan. Zijn arm licht losjes om me heen en ik voel zijn adem langs mijn gezicht strijken. Het geeft me een prettig gevoel om zo close met hem te zijn in een bioscoop waar niemand ons kent. Net alsof onze relatie helemaal geen toneelstukje is, maar dat het echt is. Mijn leven is soms echt een sprookje en soms ook weer helemaal niet. Maar toch wil ik zo voor eeuwig blijven zitten. In een donkere bioscoop zal met een jongen die meer dan een vriend voor me is.

Ik kijk dan naar Liam en bestudeer de contouren van zijn gezicht. Hij heeft geen wipneus maar toch is zijn neus grappig om een of andere manier. Liam kijkt dan ook naar mij en er verschijnt een brede grijns om zijn lippen. Ik staar hem alleen maar aan en vergeet volledig dat we in een bioscoop zijn en dat de film bezig is. Liam buigt zich voorover en drukt zijn lippen tegen de mijne. Zijn handen blijven rustig op mijn rug liggen terwijl ik mijn handen door zijn haar laat gaan. De vlinders vliegen door mijn buik. Ik ben hartstikke verliefd op de jongen die me chanteert. Een man achter ons begint heel hard te kuchen en ik maak me zo snel ik kan los van Liam. ‘Vinden jullie dat normaal ofzo?’ begint die man helemaal tegen Liam te schreeuwen. Hij praat in de jullie vorm maar toch richt hij zijn aandacht volledig op Liam. Alsof hij in zijn eentje zat te zoenen. ‘Mensen proberen hier naar een film te kijken en dan zitten jullie hier elkaar op te eten’ gaat hij boos verder. ‘Als u nu uw mond houdt leidt u de rest van de zaal niet af met uw ergernissen’ kaatst Liam geïrriteerd terug. Meteen is de man stil en kijkt hij naar Liam met grote ogen. Ik heb de neiging om heel hard 1-0 voor de zaal te gaan schreeuwen, maar dan krijgen we waarschijnlijk nog meer mensen op ons dak. Liam staat dan boos op en steekt zijn hand naar me uit. Ik leg mijn hand meteen in de zijne en hij trekt omhoog. Hij kust me op mijn mond en beent dan boos de zaal uit. Ik had zijn reactie niet verwacht maar eigenlijk vind ik het wel briljant. Ik loop snel achter hem aan. Hij blijft maar doorlopen totdat ik hem terugtrek. Hij kijkt me schuldig aan. ‘Sorry’ mompelt hij dan. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. ‘Het geeft niets, ik vond het wel grappig’ zeg ik dan. Liam rolt zijn ogen naar me en kust me dan op mijn voorhoofd. ‘Ik beloof je dat we een keer normaal naar de bioscoop gaan’ zegt hij als hij me los heeft gelaten. Ik knik dan lachend. Liam trekt me weer tegen zich aan. Zijn armen om mijn lichaam geven me een veilig gevoel, alsof de botte opmerkingen van oude mannen me niet meer kunnen raken.