Masked || O41

‘Dus Blaine.’ Begon ik weer, maar deze keer wist ik iets om te zeggen. ‘Waar kom je vandaan?’ Zo’n typische vraag als je niet weet waarover je moet praten, maar het is iets. Ik doe er ten minste moeite voor.
Blaine grinnikte. ‘Wat?’ Vroeg ik verbaasd. Dan probeer je iets, en dan is het nog niet goed.
‘Niets, niets.’ Zei hij snel.
‘Zeg het!’ Dwong ik hem.
Weer moest hij grinniken maar toch opende hij zijn mond. ‘Het is gewoon zo’n domme vraag.’ Ik keek hem gekwetst aan. ‘Ja, sorry. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.’
‘Oh, oké. Heb jij dan iets beters om te zeggen?’
Hij wende zijn blik af en ik hoorde hem zachtjes lachen. ‘Denver.’
‘Huh?’
‘Je vroeg waar ik vandaan kwam.’ Weer grinnikte hij.
‘Kan je eigenlijk nog iets anders dan lachen?’ Vroeg ik een beetje geïrriteerd.
‘Raina, kom op.’ Begon hij. ‘Geef toe, dit is toch grappig? We willen allebei een gesprek maar we vinden niets. Dan mag ik toch wel lachen?’
Ik zuchtte maar glimlachte dan toch. ‘Ja, je hebt gelijk.’ Ik nam nog een hap van mijn boterham. ‘En kijk, we hebben nu al een heel gesprek gehad.’ Ik grinnikte. Ik keek even naar mijn linkerkant en zag Hailey met haar ogen rollen. Wat? We hebben nu toch een gesprek? Dan is het nog niet goed voor haar.
‘En waar kom jij vandaan?’
Nu was het mijn beurt om te grinniken. ‘Mitchell.’
‘Ken ik niet. Waar ligt dat?’
‘Wat kilometers hier vandaan.’
Blaine zei nog eventjes ‘Ah.’ En daarna was ons gesprek weer gedaan. Er veel een stilte, maar ze was niet echt ongemakkelijk. Ze was best wel aangenaam. Je moet toch ook niet heel de tijd praten?
Ondertussen had ik al heel mijn boterham en was er nog steeds niets gezegd. ‘Blaine.’ Begon ik. Hij keek vragend op terwijl hij het laatste stukje van zijn boterham in zijn mond propte. ‘Ik vond het in het begin echt wel raar om vrienden met je te worden. Maar nu, op dit moment, vind ik het eigenlijk wel leuk. Je bent anders dan ik verwacht.’ Keek hem glimlachend aan. ‘Goed anders.’
‘Dank je.’ Hij glimlachte kort naar me en keek dan naar het lege bord voor hem. ‘Jij bent helemaal zoals ik gedacht had. Daarom wil ik zo graag vrienden met je worden. Ik weet dat je een goed iemand bent.’ Nu keek hij pas terug op.
Oh, ik wist niet wat ik moest zeggen. Dat was lief! ‘Dank je.’ Zei ik dan toch maar. Ik sloeg mijn armen om hem heen en gaf hem snel een knuffel.


Sorry, dit hoofdstuk suckt helemaal. Sorry dat het ook pas zo laat op de dag is!