Chapter O33

GRACE SANDRELLI

Het tweede deel van het concert was begonnen en was al even geweldig als het eerste deel. De jongens hadden gewoon een geweldig publiek en hadden de tijd van hun leven op het podium. En ik, ik had het perfecte plekje om naar ze te kijken. Mijn ogen bleven telkens net iets langer hangen bij Niall. Het deed goed hem zo vrolijk en gelukkig te zien.
Toen ze hun laatste liedje gezongen hadden bedankten ze het publiek voor al hun enthousiasme. Ik besloot om een flesje water in de kantine van het gebouw te gaan halen. Het zou namelijk toch nog eventjes duren voordat de jongens klaar waren. Normaal hadden jongens niet veel tijd nodig, maar deze vijf waren best wel ijdele exemplaren. En dat leverde soms grappige momenten op.
Ik had mijn weg gevonden naar een lange gang. Het enige wat hij deed was rechtdoor lopen. Verschillende deuren langs de kant boden kleedkamers aan. Die hadden ze hier zeker en vast in overvloed. Gelukkig kon ik me deze gang nog herinneren, anders zou ik echt gaan denken dat ik verdwaald was. De kantine moest ergens om de hoek liggen.
Rustig liep ik verder totdat ik uiteindelijk bij de kantine aankwam. In duwde de deur open met mijn hand en liep naar binnen. Veel mensen waren er niet aanwezig, maar dat zou straks vast en zeker wel gaan veranderen. Een vrouw met een vriendelijke uitdrukking stond achter de bar om eventuele klanten te bedienen.
‘Een flesje water alsjeblieft.’ Mijn mondhoeken krulden omhoog in een glimlach toen ik deze woorden zei. De vrouw knikte en liep weg om een flesje water te gaan halen. Even later kwam ze weer terug en gaf ze me het flesje. Ik betaalde het netjes en verliet toen de kantine weer.

Enkele minuten later kwam ik weer terug bij de kleedkamer aan. Aan de andere kant van de deur kon in enkele gedempte stemmen horen. Waarschijnlijk waren het de jongens die met elkaar aan het praten waren. Ik strekte mijn arm uit zodat ik de klink kon vastnemen om de deur te openen.
Ik duwde de klink omlaag en stapte voorzichtig de kamer binnen. De jongens waren zo druk in discussie dat ze niet eens doorhadden dat ik binnen was gekomen.
‘Je moet het haar echt zeggen Niall..’ Liam sprak en keek de jongen doordringend aan. Een bang gevoel bekroop me toen ik zijn woorden hoorde. Wat moest hij me vertellen? Allerlei rampscenario’s speelden zich al in mijn hoofd af.

‘Tell me what?’


Echt waar sorry voor het korte hoofdstuk. Ik weet dat het saai is, maar ik heb het nodig als overgang. Nogmaals sorry voor dit crap stukje..