Masked || O39

Midden in de nacht werd ik wakker. Niet gillend, of badend in het zweet. Ik werd gewoon wakker. Maar kon niet meer terug in slaap vallen.
Ik dacht dat hij me met rust ging laten en toch komt hij weer. Waarom? Om me bang te maken? Om medelijden te krijgen met Blaine? Dat is hem goed gelukt. Op dit moment ben ik echt doodsbang, voor Blaine. Niet de Blaine van in mijn dromen, maar de Blaine die een verdieping hoger slaapt. Medelijden heb ik ook met hem. Hij heeft geen vrienden, of toch geen echte. Maar daar heeft hij wel zelf voor gezorgd. Als hij de eerste schooldagen nu eens vriendelijker was geweest, dan had hij nu misschien wel vrienden. En nu smeekte hij mij om vrienden met hem te worden.
Ik zuchtte en draaide me om op mijn andere zij, zodat ik naar het bad van Hailey keek. Tot mijn verbazing was ze wakker en keek me aan. Ze keek alleen maar, zonder enige betekenis in haar ogen. ‘Weer een nachtmerrie?’ Ze deed geen moeite om te fluisteren.
Weer zuchtte ik en knikte na een tijdje.
‘Ik wilde het je eerst niet vertellen, maar je praat in je slaap.’ Zei ze alsof ze nu pas toestemming kreeg op dit te vertellen. ‘Je zegt niet zo heel veel, maar je bent zeer onrustig en zegt elke keer weer “Je vijand”. Elke nacht opnieuw. Een paar nachten sliep je weer rustig maar vannacht weer niet.’ Ze zweeg even. ‘Waarover droom je elke keer, Raina?’ Ze dwong met niet om het haar te vertellen. Ze vroeg het gewoon om me te helpen.
Even twijfelde ik of ik het wel moest zeggen. Misschien gaat ze wel denken dat ik gek ben en thuis hoor in een gesticht. Maar toch vertelde ik het haar. ‘Er is een jongen. Elke keer opnieuw in dezelfde kamer. Pikdonker.’ Ik haalde diep adem. ‘Het begon de nacht voor de eerste schooldag. Hij vroeg of ik zijn vriend of zijn vijand was. Natuurlijk zei ik –’
‘Vijand.’ Onderbrak ze me.
Ik knikte. ‘Ik kende hem niet, ook al was het maar een droom. Een paar nachten geleden had ik de andere keuze genomen, omdat hij me beloofde me met rust te laten als ik dat zou kiezen.’ Ik zweeg even om nog eens diep in en uit te ademen. ‘Dat – dat was de dag dat Blaine vriendelijk tegen me deed.’ Ik wachtte angstig haar reactie af. Ik verwachtte dat ze zou beginnen lachen en zou zeggen dat ik niet goed wijs ben. Maar ze keek me alleen maar niet begrijpend aan.
‘Ik snap je punt niet.’ Zei ze na een tijdje.
‘Hailey, die jongen, dat is Blaine.’
Nu begonnen ze te lachen. Luid. Het leek haar echt niet te interesseren dat aan de andere kant van die muur mensen aan het slapen waren. ‘Raina, dat is gewoon puur.. –’
‘Nee! “Iemand zei me dat ik je vriend moest zijn in plaats van...”’ Imiteerde ik Blaine. ‘Gisteren zei hij me dat. Toen we de tafels dekten.’
Hailey’s mond viel open en haar ogen werden groot van angst. ‘Hoe?’
‘Ik weet het niet.’


Vinden jullie het verhaal leuk? Als er iets niet goed is, vertel het me dan alsjeblieft!