Joker, when will I see you again? 30

'Hij is hier binnen, misschien dat Beast er nog is, maar ik neem aan van niet.' Zegt hij vriendelijk en houdt de flap van de tent een beetje open. 'Joker er is bezoek voor je, een oude bekende bekent ze.' Ik knik dankbaar naar Dagger en loop naar binnen terwijl Misah buiten blijft wachten waar ik haar dankbaar voor ben. Voor mijn neus staan een paar zwarte schoenen met een spitse neus en witte 'laarzen' erover heen. Langzaam kom ik overeind en kijk in het gezicht van Joker. Veel was hij niet veranderd. 'Joker, ken je me nog?' Vraag ik voorzichtig en heb de neiging om zijn handen vast te pakken. Wanneer hij stil blijft, verschijnt een frons op mijn gezicht en bijt ik licht op mijn onderlip om de tranen tegen te gaan. 'Je herkent me toch nog wel, Joker?! Doe niet zo flauw en.. en..en.' Ik wist niet meer wat te zeggen en staar gebroken naar mijn voeten. Een heel wat maanden geleden waren ze nog bloot en smerig geweest, maar die tijd was voorbij en die zou ook niet meer terug komen. Armen die me vast nemen laten me even schrikken, maar constateer al snel dat het Joker is. 'Natuurlijk ken ik je nog, het was alleen..ongewoon, apart. Ik dacht dat ik droomde, tot je begon te huilen.' Hoor ik hem zacht grinniken. 'Ik huil niet.' Snik ik zacht en geef hem een por tegen zijn ribben. Joker had het op een of andere manier altijd wel vermakelijk gevonden als ik huilde en dan vond ik het fijn als hij me in zijn armen nam en me troostte. 'Waarom was je weg gegaan Joker? Waarom heb je me nooit gezocht?' Fluister ik en kijk op naar hem waarop hij een moeilijk gezicht trekt. Kon hij het niet zeggen? Wilde hij mij vergeten?