Masked || O37

‘Blaine, kan ik iets vragen?’ Vroeg ik wanneer we bijna met alle tafels klaar waren. We hadden eigenlijk de hele tijd in stilte gewerkt maar nu vond ik het genoeg. Ik wilde alles weten. En ik zal beginnen met vragen waarom hij zo tegen me deed.
‘Ik denk het wel.’ Antwoordde hij een beetje twijfelend. Hij zette het laatste glas neer en zette zich op de dichtstbijzijnde stoel terwijl hij me vragend aankeek.
Ik twijfelde even of ik het nu wel moest vragen. Misschien verpest ik alles wat we nu hebben misschien dan wel. Maar misschien zegt hij het gewoon zonder dat hij kwaad wordt. Ik denk dat ik het er gewoon op moet wagen. ‘Ik vroeg me dus af waarom je in het begin, eigenlijk tot een paar dagen, zo tegen me deed.’ Ik sloot mijn ogen terwijl ik wachtte op zijn antwoord.
Het bleef stil waardoor ik toch mijn ogen opende om te zien of hij er wel nog was. En hij zat er nog. In juist dezelfde houding als voor ik mijn ogen sloot. Alleen stonden zijn ogen nu bedenkelijk. ‘Ik denk omdat iemand me zei dat ik je vriend moest zijn in plaats van ...’ Hij maakte zijn zin niet af maar ik wist wat hij wilde zeggen.
Mijn vijand. Het klopte allemaal perfect als ik er nu zo over nadacht. Het begon wanneer ik hem voor het eerst ontmoette. En hij deed vriendelijk tegen me toen ik mijn definitieve besluit had genomen. Daarom kwam hij me zo bekende voor. Maar die helderblauwe ogen, die zijn niet van hem. Zijn ogen zijn chocolade bruin. Maar hoe? Ik snap er niets meer van. Hoe kan dat Blaine geweest zijn? Zou het dan toch waar zijn dat dromen echt met de realiteit te maken hebben?
‘Dus jij was – Ik moet gaan.’ Snel liep ik de kantine uit naar mijn kamer. Ik kon het niet zeggen. Hoe stom moest het wel niet klinken? “Dus jij was die engerd van in mijn dromen?” Dat kan je toch niet zeggen? Ik toch niet.
Ik deed de deur van de kamer brut open waardoor Hailey verbaasd opkeek. De deur gooide ik met een klap weer in het slot en liet me vermoeid op mijn bed vallen.
‘Wat is er met jou gebeurd?’ Vroeg ze verbaasd.
‘Blaine.’
‘Wat heeft hij nu weer gedaan?’
Ik zuchtte. ‘Hailey, ik snap het zelf niet.’ Kwam er fluisterend over mijn lippen. Ik liet mijn hoofd op mijn hoofdkussen vallen en sloot mijn ogen.
‘Vertel maar als je het wel snapt.’ Daarna werd het stil in de kamer, buiten het geritsel van de bladeren van het boek dat Hailey aan het lezen was.


Ik denk dat veel dit wel al verwacht hadden. Maar zijn er sommige toch door verrast?