25. i'm royalty?

Ik zuchte en stapte uit de auto. De hele terugweg waren we stil geweest. Ik was diep in gedachten gezonken. Jake had een paar keer geprobeerd contact op te nemen bij mij maar ik negeerde hem. Niet letterlijk, ik zat te luisteren wat hij dacht terwijl hij dat niet wist. Als hij dat wist zouden ze zeker nog een keer mijn vleugels hebben gezien. Ik durfde niet nog eens te riskeren dat ze een glimp van mijn vleugels zouden zien.
terwijl ik het hus in liep maakte ik contact met jake.
‘Jake, luister. Ik ben niet boos op je, ook al lijkt het zo. Ik wil met je praten. Kan dat?’
Ik keek over mijn schouder naar Jake die nog in de auto zat. Langzaam schudde hij nee. Ik begreep dat hij mij niet wou spreken, maar ik bedoelde het niet zo. Er rolde een traan over mijn wang. Ik had hem nodig en net nu moest ik het weer verpesten.
‘Lilanna, kom je?!’ hoorde ik mijn pleegmoeder vanuit de woonkamer roepen.
Maar ik wou ze niet spreken. Ik liep naar boven en zakte op het bed neer. Toen stopte ik mijn hoofd in het kussen en begon te huilen. ongeveer een uur later hoorde ik iemand boven komen.
‘Ga weg,’ zei ik tegen degene die in de deuropening stond.
‘Ik weet dat je moe bent, maar Jake wou je echt nog even spreken voor hij naar huis ging,’ hoorde ik mijn pleegmoeder zeggen. Ik draaide me om en zag Jake naar binnen lopen. Mijn moeder was al naar beneden.
‘Jake?’ zei ik.
‘Wie anders?’ lachte hij. ‘Sorry dat ik niet eerder kon komen. Je moeder zei dat je nog even rust nodig had.’
‘Ben je niet boos op me?’
Hij lachte weer. ‘Ik zou niet boos op je kunnen zijn, ook al zou ik het willen.’
‘Je zou wel boos op me moeten zijn,’ zei ik. ‘En ik ben degene die moet zeggen dat het zich spijt. Het spijt me dat ik zo dom stom en lelijk ben.’
Hij keek me aan of ik gek geworden was. Hij kwam naast mij op het bed zitten en boog zich naar mij toe. ‘Wat zei je?’
Ik antwoorde niet, maar ging rechtop zitten. Jake boog zich nog meer naar mij toe en kuste me. Hij kuste me zoals hij nog nooit gedaan had. Alsof niks in de wereld boeide, behalve wij.ik pakte zijn hand vast en speelde met mezelf een spelletje. Ik kroop langzaam met mijn hand omhog naar zijn nek. Jake vond het allemaal prima en tilde me op. Hij haalde langzaam zijn lippen van de mijne en grinnikte.
‘Dacht jij serieus dat ik boos op je zou kunnen zijn?’
Ik bloosde en liet mezelf uit Jake’s armen zakken. Ik wou naar het bureau toe lopen, maar Jake stond al voor me.
‘Lilanna, geloof me. Ik zal nooit, maar dan ook nooit, boos op je worden. Ik was alleen gefrustreerd. Ik kon je gedachtes niet in. Het was alsof je ze had afgesloten. Heb je mijn geroep wel gehoord?’
Ik wou liegen, maar ik keek per ongeluk naar zijn ogen. De blik die daarin lag deed me vanzelf de waarheid vertellen.
‘Soms, maar alleen als je heel dringend mijn naam riep of als je niet direct tegen mij aan het praten was.’
Jake zag er heel blij uit.
‘Weet je zeker dat je niet boos bent?’ vroeg ik hem. Ik kon er toch niet zo gemakkelijk vanaf komen?
‘Heel zeker!’ riep hij blij. Opeens tilde hij me op en draaide me rond, net zoals die eerste dag dat Jake hier was gekomen.
‘Jake!’ riep ik lachend. ‘Mag ik weten waarom je zo blij bent?’
‘Ik heb nog een van jou krachten ontdekt en ik denk dat ik weet waarom jij gouden vleugels hebt!’ riep hij met een brede glimlach op zijn gezicht.
‘Niet zo hard Jake,’ zei ik sussend.
‘Dat verklaart ook Edwards reactie,’ ging Jake mompelend verder. Ik moest lachen om Jake’s stemwisseling.
‘Lilanna, ik denk dat jij de opvolgster van de koningin bent,’ zei Jake.
Ik hield abrupt op met lachen en staarde Jake met open mond aan. Jake gaf me de tijd om mijn stem terug te vinden.
‘Ik... jij... zei... WAT?!’ kon ik er uiteindelijk uitbrengen.
‘De opvolgster van de koningin. Het is zeer makkelijk vast te leggen. Denk aan je ontmoeting met de koningin.wat waren de kleuren van de regenboogstreep toen je over je schouder keek, toen je voor het eerst je vleugels zag?’
Ik dacht diep na. Gebeurtenissen flitste door mijn hoofd. Ik stopte bij mijn vleugels. De kleuren zaten toen op andere plekken...
ik liet mijn vleugels even tevoorschijn komen en keek over mijn schouder. Het leek wel of de regenboogstreep 3 keer zo dik was geworden.
‘Dat kan niet,’ mompelde ik tegen mezelf.
‘Dat kan wel,’ zei Jake. ‘Koningen en koninginnen staan bekend om hun regenboogvleugels. Ze beginnen met een soort vleugelkleur. Maakt niet uit welke. Hoe verder ze zijn om de plaats van de koning of koningin te vervangen, hoe groter de regenboogstreep wordt. Uiteindelijk zullen de kleuren zich omkeren en heb je regenboogvleugels met een rand met een andere kleur.’
Het was alsof Jake oude woorden na zei. Jake zag mijn verbazing.
‘Het is de voorspelling van Edward. Hij heeft bordeaurode vleugels en kan voorspellingen geven over reddingen en gevaren.’
Ik kon Jake alleen maar aanstaren.
‘Dit meen je serieus?’ vroeg ik hem eindelijk.
Hij knikte. ‘Jij gaat de nieuwe koningin worden. Dat verklaart ook alles. Damon komt normaal gesproken nooit tevoorschijn. Je moet als de tijd juist is met Damon vechten. De koningin is niet zomaar aan jou verschenen.’
Hij begon een vreugdedansje te dansen, maar stopte toen. Ik zag een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht verschijnen.
‘Wat is er, Jake?’ vroeg ik.
‘Mettertijd...,’ hij aarzelde. ‘Zal je de mensenwereld moeten verlaten. Je zult dan in de wereld van de Notara’s wonen.’
Ik dacht even na. Ik begreep niet waarom Jake zo bezorgd keek. Toen snapte ik het.
‘Mijn pleegouders?’ vroeg ik.
‘Je zult ze achter moeten laten.’
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Mijn pleegouders, de mensen die me 15 jaar lang hebben opgevoed. de mensen die mij hebben getroost als ik me weer eens zo alleen voelde. Moest ik nu zomaar verdwijnen, mijn pleegouders in het verdriet achterlatend? Dat kon ik ze toch niet aandoen?!
Maar de Notara’s waren mijn echte familie. Ik kon ze toch niet zomaar in de steek laten? Ik moest met Damon vechten en de Notara’s redden. Ze hadden me nodig!
Jake pakte mijn hand en ik keek naar hem op. ‘Ze hebben je nodig,’ herhaalde hij mijn gedachtes. Ik wist dat hij gelijk had. Ik had geen keus: ik zou naar de Notara wereld vertrekken en mijn pleegouders achterlaten. Ik zou mijn pleegouders missen, maar ik wist dat ik gelukkig zou zijn als ik maar samen met Jake was.
Jake omarmde me. Zo bleven we lange tijd staan. Alsof we niet wouden dat er iets zou veranderen.
Na lange tijd keek ik omhoog naar zijn gezicht. Hij leek diep in gedachten. Ik probeerde ernaar te luisteren. ‘Gevaar, een groot gevaar,’ hoorde ik. Toen merkte hij dat ik naar hem aan het staren was. Hij glimlachte naar me.
‘Wat is een groot gevaar?’ dacht ik.
‘Niks, niks, gewoon een paar loze gedachten,’ antwoorde hij. Hij bloosde een beetje. Ik wist dat er iets aan de hand was, maar vroeg niet verder. Als Jake vond dat het belangrijk was zou hij het me allang hebben laten weten. Ik zou het ooit te weten komen, maar nu had ik grotere zorgen aan mijn hoofd. Ik dacht weer aan de gedachte dat ik koningin zou kunnen zijn.