Masked || O35

De rest van de dag probeerde ik mijn verontschuldigingen aan te bieden aan Blaine, maar die meed me. Best wel logisch. Maar ik moest ze aanbieden. Niet alleen omdat het een deel van mijn straf was, maar zelf wilde ik het ook. Ik was te ver gegaan, dat kon ik niet ontkennen en daarom wilde ik echt mijn excuses aanbieden maar hij gaf me nooit een kans.
Na onze les van meneer Trackers riep hij me even voor mijn straf te zeggen. Blijkbaar moet ik een hele week tafels dekken en afruimen. Zo’n erge straf vond ik dat nu ook weer niet. Zo had ik tenminste een excuus om te laat in de les te komen.
Hij vroeg ook nog of ik al het andere had gedaan wat hij vroeg. Ik had eerlijk geantwoord en natuurlijk kreeg ik dan een uitbrander. Hij zei dat ik het gewoon niet wilde doen en ging zich er daarom mee moeien. Hij was meegekomen naar mijn volgende les en dwong me om vooraan in de klas te staan en dan mijn verontschuldigingen aan te bieden aan Blaine. Vooraan, in de klas, met tientallen ogen op me gericht.
En zo stond ik nog steeds. Ik stond een minuut al zo maar had de woorden nog steeds niet over mijn lippen gekregen. Het waren de ogen die daarvoor zorgden.
‘Mevrouw Pearls, zeg het nu. We hebben niet de hele dag de tijd!’ Begon meneer Trackers te zeuren.
Ik knikte zachtjes. ‘Ik - euh... Het spijt me, Blaine.’ Kwam er dan toch zachtjes over mijn lippen. Mijn hoofd was zo rood geworden als een tomaat en beschaamd keek ik naar de grond terwijl ik naar mijn plaatst stapte. Ik bleef naar de grond kijken totdat ik de bekende, zagende stem van de leerkracht hoorde.
Nu pas durfde ik opkijken en ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak. Het leek alsof iedereen nog steeds naar me aan het kijken was maar als ik de klas rondkeek, zag ik niemand naar me kijken. Ik zag zelfs niemand fluisteren en naar mij wijzen als teken dat ze het over mij hadden. Iedereen was gewoon met hun gedachten bij de les, of bij iets anders, maar niet bij mij.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Hailey die zachtjes op mijn schouder tikte. Verbaasd keek ik op en pakte het papiertje aan dat ze me aangaf. Het sierlijke handschrift van Shannen herkende ik onmiddellijk. Het spijt mij ook. Stond er. Het was simpel maar had een grote betekenis.
Ik draaide me om zodat ik naar Shannen kon zien en glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug en daar liet ik het bij. Ik draaide me weer om zodat ik weer recht zodat en probeerde te luisteren naar wat de leerkracht zei. Maar mijn poging om op te letten werd al snel verstoord naar Hailey die weer op mijn schouder tikte en een papiertje aan me gaf.
De grote drukletters die op het papier stonden herkende ik niet maar ik had wel al zo’n vermoeden van wie het zou kunnen zijn.
WACHT NA DE LES OP ME IN DE GANG!



Sorry dat ik twee dagen niets postte, maar ik had het heel druk. Maar vanaf nu zal ik normaal wel terug elke dag iets kunnen zetten. Krijg ik daar wat kudo's en reacties voor? (a)